Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 45

45
drottin, sem skapað hefur heiminn og skapað hefur
mennina, gefið oss lítið og »lífsins kosta val«? Eða
eigum vjer að leita að sökinni hjá sjálfum oss?
Allur hinn kristni heimur svarar: Syndin er
orsök sársaukans. Allar trúarjátningar kristinna
manna eru samhljóða í þessu atriði. Jeg læt hinn
kristilega barnalærdóm í allri sinni guðdómlegu ein-
feldni hafa orðið.
Sá guð, sem skapaði manninn í eigin mynd
sinni og líking, ætlaðist ekki til, að hann yrði það
sársaukans barn, sem hann varð. En syndin kom
inn í beiminn og með henni dauðinn. Sársaukinn,
sem maðurinn verður að þola, er bróðir dauðans,
forboði dauðans. Hann býr oss undir dauðann á
einn eður annan hátt, þangað til vjer hnigum í faðm
hans, með hina síðustu spjótstungu sársaukans í gegn
um hjarta vort.
Hvers vegna kom þá syndin inn í heiminn og
með henni sársaukinn? Maðurinn var frjáls, — frjáls
í líking skapara síns, frjáls til að hlýðnast boði sins
himneska föður eða til að óhlýðnast þvi. En þótt
hann væri líkur guði, var hann ekki eins og guð.
Hann átti að lifa til að fullkomnast, verða stöðugur
í hinu góða, svo engin freisting yrði honum að falli.
En hann komst ekki svo langt. Allt i einu brýtur
hann boðið. Hann fellur i synd. Hann hefur upp
augu sín, — sjer hann hefur fallið — dýpra en sá,
sem hrapað hefur af hinum hæsta fjallstindi niður í
hin dýpstu gljúfur. Þá stakk sársaukinn hann í
hjartað í fyrsta skiptið. Hann hefur orðið honum
samferða ávallt síðan.
Hví var eigi frelsið takmarkað, sett í skorður,
bundið, svo syndin og sársaukinn kæmist ekki að?