Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 47

47
í þessum kærleika drottins er mönnunum gefið
fullkomið endurgjald fyrir þann sársauka, er þeir
verða að líða. Hann gjörir'meira en að vega upp
á móti þrautum lífsins. Vegna syndarinnar er mað-
urinn orðinn sársaukans barn. En vegna hennar
er hann líka orðinn samarfi Jesú Krists. Jörðin er
ekki einungis sársaukans og syndarinnar land, held-
ur er hún opinberunarland guðs eilífa kærleika. I
Jesú Kristi er dauðinn uppsvelgdur i sigur, sárs-
aukinn breyttur í fögnuð.
Að enduðu sköpunarverkinu er sagt, að drott-
inn hafl litið yfir allt, sem hann hafði gjört, og sjá
það var harla gott! Sá sami guð gefur heiminum
dagsdaglega allt gott, — upp lýkur sinni hendi og
mettar allt, sem lifir, með náð. Syndin lykur aug-
um vorum, svo vjer verðum þess naumast varir.
Sá, sem lengi hefur legið fyrir dauðans dyrum
í einhverjum þungum og hættulegum sjúkdómi, finn-
ur loksins krapta sína hverfa aptur, hann yfirgefur
sinn sársaukans beð og gengur út undir beran him-
in. 0, hve fögnuður hans er mikill yfir dýrð nátt-
úrunnar! Hann er vaknaður til lífsins upp á nýtt.
Það er eins og allt þetta hefði verið skapað í dag
og hann með ! Náttúran og lífið allt hefur ummynd-
azt fyrir auga hans, — haun sjálfur fæðzt á ný til
lífsins. Hvílikur fögnuður í sálu hans!
Ef vjer mennirnir skoðuðum lífið dagsdaglega
með líkri sjón og líkum tilfinningum, hve mikið af
sársauka vorum og þunglyndi mundi ekki hverfa
og hve miklu meiri mundiekki fögnuður vor yfir öllu
hinu góða í lífinu verða. Vjer mundum naumast fá
tíma til að hugsa um sársaukann, ef vjer að eins
vildum muna eptir að þakka gjafaranum allra góðra