Aldamót - 01.01.1894, Page 48
48
hluta fyrir allt, er bann daglega gjörir til að gleðja
oss. Syndin er eins og ský eða þoka, er dylur sól
gleðinnar fyrir oss, gjörir oss þunglynda og amasama
og illa lynta. Þetta eru einmitt aimennustu myndir
sársaukans.
En hún er meir en þetta. Hún er bein orsök
til mjög núkils hluta þess, sem vjer líðum. Menn
eyða efuum sínum, verja þeim illa, lenda svo í fá-
tækt. Menn misbjóða heilsu sinni með ofnautn og
ýmsu öðru og verða vanheilir. Menn halda ekki
orð sín, gæta ekki heiðurs síns, — lenda svo í fyrir-
litning. Menn bera sig illa yflr slæmum aldaranda,
en eru sjálfir í samfjelagi við aðra skuld i honum.
Foreldrarnir tárast yfir óhlýðni og spilling barnanna
sinna, en hafa vanrækt uppeldi þeirra. Menn bera
sig illa yfir þeim fjelagsskap, er menn standa í, en
gleyma, að sjálfir eru þeir slæmir fjelagslimir. Menn
eru gramir yfir göllum mannfjelagsins, en gleyma,
að þeir eru þar meðsekir.
Postulinn Páll hefur hvað eptir annað lagt mjög
mikla áherzlu á þá hugsun, að allir kristnir menn
sjeu ein heild, einn líkami, hver annars limir, tengd-
ir hinum nánustu böndum. Heimurinn er allur si-
fellt að komast nær því takmarki, að mynda eina
heild. Fyrir vaxandi menning og framtakssemi í
samgöngu- og viðskiptalífi mannanna eru vegalengd-
irnar nærri því að hverfa og hin fjarlægustu lönd
að færast nærri livert öðru. Járnbrautir, rafsegul-
þræðir, gufuskip og sívaxandi verzlun gjöra hinar
ýmsu þjóðir heimsins að einni mannfjelagsheild, ein-
um líkama. Aldrei hefur það verið eins ljóst og
það er nú orðið, hvernig mennirnir verða að liða
hver með öðrum. Nú er svo komið, að eitt mikið