Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 50

60
þeirra synda. Sjúkdómarnir, sem vjer erfum, ástríð-
urnar hið innra hjá oss, bera ljósastan vott um þetta.
En drottinn hefur sagt, að góður sonur skyldi ekki
bera misgjörð föður síns. Vjer sjáum líka opt,
hvernig þessi voðaarfur snýst til blessunar, þar sem
ný lífsstefna er tekin. Dauðinn, sú mynd sársauk-
ans, er maðurinn óttast mest, er arfur. Drottinn
lætur hann verða sálu hins guðhrædda manns »sælu-
rika heimför til betra lífs«. Sársaukinn, sem kon-
an líður, þegar hún fæðir, er arfur. í drottins hendi
verður hann hin kröptugasta áminning til móður-
innar um, að fela honum líf sitt og helga honum
afkvæmi sitt. Jörðin ber manninum þyrna og þistla.
Eu guð lætur erfiði og framtakssemi mannsins breyta
þeim í aldini og akurlendi. Þessu erfiði fylgir sárs-
auki þreytunnar ; svitinn laugar brá mannsins og
lúinn leggst hann til hvílu. En þá lætur drottinn
hann finna, hve sæt hvíldin er, og launar honum
með gleðinni yfir árangri iðjunnar.
En hjer stöndum vjer fyrir framan hið mikla og geig-
vænlega spursmál vorra tíma: Opið, sem stígur upp frá
fylkingum daglaunamannanna víðsvegar um heiminn.
Það er sárt og átakanlegt, — sárast þó ef til vill að
verða að rekja orsökina til sömu uppsprettunnar og
viðurkenna, að hjer er mannleg synd á báða bóga
hin hulda rót þessarrar himinhrópandi neyðar. Synd
auðkýfinganna er ógurleg; ágirndin kúgar og kvel-
ur, rýrir kaupgjaldið, klípur af kostinum, breiðir
hálm á fjalirnar, en klæðist sjálf pelli og purpura.
En svo er þess að gæta, að daglaunamennirnir eru
ekki sjálfir úr sök. Hinir reglusömu, iðnu og nægju-
sömu meðal þeirra una optast nær hag sinum bæri-
lega og komast furðuvel af. Oregla, viðbjóður við