Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 52

52
oss mest í hjartað, þegar vjer hugsum um börnin,
sem deyja þegar í móðurlífi eða rjett nýfædd til
lifsins, áður en nokkurri syndsamlegri hugsun hefur
verið unnt að hreifa sjer hjá þeim. En eiumitt í
þessum tilfellum mun flestum auðvelt að skiija, að
syndin er orsökin. Drottinn er þá að hegna for-
eldrunum. En börnin verða að líða af því þau,
þegar um leið og þau værða til, verða limir á hinum
synduga mannfjelagslíkama. Og þótt hjer verði ætíð
eitthvað, sem er skilningi vorum ofvaxið, verður
ætíð viturlegra að beygja sig í auðmýkt fyrir
leyndardómnum, en illskast út af honum.
Vantrúarinnar mikla yfirsjón er í því fólgin, að
gjöra lítið úr syndinni. Pessimistunum, sem myrk-
ast lita á lífið, og optimistunum, er ekkert þykjast
sjá nema sælu og vellíðun, kemur vel saman um
þetta, þótt þeir annars sjeu eins fjarlægir hver öðr-
um og heimskautin. Pessimistinn kennir guði um allt,
varpar allri skuldinni á hann; eða ef hann vill ekki
tala um guð, hleður hann öllu upp í burðarkláfa
hins blinda vilja, örlaganna eða annarra hugmynda,
er hann sjálfur skapar sjer. Optimistinn leitast við
að gjöra svo mikið úr manninum, að hann verður
i augum hans einhver guðdómleg vera, og þegar
bent er á brestina og ófullkomleikana, hefur hann
ætíð afsakanirnar á reiðum höndum. Báðir loka
augum sínum fyrir sekt hins einstaka manns.
Hvorugur þekkir, hvað það er, að gefast eins og
barn guðs föðurkærleika á vald. Þess vegna skortir
báðar þessar lífsskoðanir siðferðislegan þrótt. Þegar
neyðin brýzt inn í garðinn, er henni of opt tekið
með örvinglun eða bræði, ýmist gegn forsjóninni
eða mönnunum.