Aldamót - 01.01.1894, Page 53

53
Kristindómurinn snýr sjer til hins einstaka
manns og segir: Mögla þú eigi gegn guði þínum,
þótt þú líða megir. Faðmlög kærleikans eru svo
sterk, að maðurinn kennir til. En allur sá sársauki
hefur frelsandi tilgang. Mögla þú heldur eigi gegn
mönnunum, meðbræðrum þínum, og hlað þú ekki
sekt þinni á herðar þeim. Kannast þú heldur við
það fyrir guði og mönnum, að þú haflr til sársauk-
ans unnið. Um síðir munt þú segja með Job: Aður
heyrði jeg um guð, nú íæ jeg að sjá hann — gegn
um sjónauka sársaukans.
í brjefinu til Rómverja (8, 20—22) talar postul-
inn Páll um stun og andvörp skepnunnar, að hún
sje bundin ánauð forgengilegleikans. Oss er öllum
kunnugt, að sársaukinn er ekki bundinn við mann-
lífið eitt, heldur á hann einnig heima i dýraríkinu.
Þar er sifelld barátta og stríð. Ein dýrategund á
aðra fyrir óvin. Svo má að orði komast, sem hvert
dýr lifl i stöðugri dauðans hættu fyrir árásum ein-
hvers annars dýrs. Og sin á milli eiga þau í enda-
lausum ðfriði. Maurarnir fylkja liði eins ög menn-
irnir og heyja reglulegar orustur hver flokkurinn á
móti öðrum alveg eins og þeir. Svona er því varið
frá maðknum, sem i moldinni lifir, til ljónsins, sem
á skógarhæðinni öskrar. Hinar æðri dýrategundir
lifa af hinum lægri og miljónir dýra eru brytjaðar
niður á ári hverju mönnunum til fæðu.
Hvernig eigum vjer nú að gjöra oss þennan
sársauka skiljanlegan ? Eigi hafa dýrin syndgað.
Engum er unnt að krefja þau til reikningsskapar.
An þess að trúa hinni vísindalegu tilgátu darvinist-
anna, að dýrin sjeu forfeður vorir, viðurkennum
vjer fúslega, að milli dýranna og mannanna er hið