Aldamót - 01.01.1894, Page 55

55
það er eins og dýrið hafi eitthvað af henni líka.
Þetta sjáum vjer, höfum það fyrir augum vorum,
þótt vjer skiljum það ekki nema til hálfs.
Guðs orð segir oss, að skepnan sje hjegómanum
undirorpin, ekki viljug, heldur vegna hans, sem
varp henni undir hann. (Róm. 8, 20). Og það segir
oss einnig, að eins og maðurinn fær fullt endurgjald
fyrir sársaukann, sem hann verður að liða, í kær-
leika drottins, eins eigi skepnan von á að verða
leyst úr ánauð forgengilegleikans til dýrðlegs frelsis
guðs barna (8, 21). Mun þá ekki þessi augnabliks
sársauki skepnunnar verða til þess að gjöra upp-
fylling þeirrar vonar enn þá dýrðlegri? Þráin, hin
æðsta og göfugasta, nær takmarkinu einungis með
því að ganga fórnfæringarinnar leið. Takmarkið,
sem þessi þrá skepnunnar stefnir að, hlýtur að vera
hinn nýi himinnoghin nýja jörð, þar sem rjettlætið
mun búa, — þar sem eitur höggormstungunnar er
saklaust orðið og gin krókódílsins aptur lokið.
Jeg ætla hjer ekki að dvelja lengi við mótbár-
ur vísindanna, er láta aldur heimsins vera biljónir
ára. Þau þykjast af dýraleifum, sem fundizt hafa,
mega ráða, að löngu áður en maðurinn kom 1 heim-
inn, hafi hið sama stríð verið háð í dýraríkinu og
nú verðum vjer varið við. Þau segja, að tennur
rándýranna sýni, að þau hafi lifað þá eins og nú á
holdi annarra dýra og að dauðinn og sársaukinn sje
hvorttveggja manninum miklu eldra.
Spursmálið um aldur heimsins og lífsins á jörð-
unni er eflaust eitt af þeim, er síðast fær ótvíræða,
vísindalega úrlausn. Dagsetning þess, hve nær þau
dýr hafa á jörðinni lifað, sem leifar hafa fundizt
af, er mjög svo óviss, því vísindamönnunum kemur