Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 56

56
engan veginn saman um, hve langan tíma myndun
jarðlaganna hefur haft í för með sjer. En einu hafa
vísindin slegið föstu: Dauðinn í dýraríkinu hefur
átt sjer stað löngu áður en maðurinn kom til sög-
unnar.
Hverju eigum vjer til þess að svara?
Biblían kennir ekki, að sjálfur dauðinn í dýra-
ríkinu sje afleiðing af falli mannsins; hún segir
ekkert um það. Hún kennir að vísu, að maðurinn
hafi með synd sinni dregið dýraríkið með sjer niður
i ánauð forgengilegleikans. En hún staðhæfir ekk-
ert um dauðann í dýrarikinu. Það er margt, sem
bendir til þess, að hann hafi hlotið að eiga sjer stað
þegar fyrir syndafallið. Jeg vil að eins benda á eitt.
Hugsum oss afleiðingarnar af hinni stórkostlegu
frjósemi dýranna. Það eru til dýr, sem verpa einu
eggi á hverri sekúndu eða 3,600 eggjum á hverri
klukkustund. Mundi ekki jörðin brátt hafa fyllzt,
ef ekkert hefði dáið út? Og mundi ekki fæðuna
brátt hafa brostið fyrir allan þennan urmul? Bæði
jörð og haf og lopt mundu hafa fyllzt á skömmum
tíma. Það hefði orðið ólifandi á jörðunni fyrir
manninn sökum dýranna. Slikt er óhugsandi. Ritn-
ingin neyðir engan til að hugsa svo. Hún segir
ekkert um þetta.
Ef til vill kemur einhver hjer með þá mótbáru,
að hið sama gildi um manninn. Ef dauðinn hefði
ekki iátið hina eldri rýma fyrir hinura yngri, hefði
allt fvllzt á skömmum tíma. Það er jafnvel kvart-
að um ofurmergð fólksins nú á dögum, þrátt fyrir
drepsóttir og dauða. En hjer er öðru máli að gegna.
Frásögurnar um Enok og Elías gefa oss úrlausnina