Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 63

63
Vestigia terrent. Þannig er sársaukinn sífellt að sýna
manninum fram á, að orsökin til hans sje syndin.
Yilji maður komast hjá sársaukanum, verði maður
að forðast hana. Hann hrindir manninum út í bar-
áttu gegn syndinni.
Hann hefur einnig knúð mannsandann út á leið
uppgötvana og vísinda, Ein hin stærsta og þýðing-
armesta grein mannlegrar þekkingar er læknisfræð-
in. Ein hin allra göfugasta staða í mannfjelaginu er
staða læknisins. Eitt hið allra fegursta blóm, er
vaxið hefur á trje kristindómsins, er líknarstarfsem-
in í heiminum, í öllum hennar margbreytilegu mynd-
um.
Allt þetta vil jeg svo draga saman í einfalda
setning og segja: Tilgangur drottins með sársauk-
ann er ætíð hinn sami: Frelsi mannanna. Það, að
þessum tilgangi verður svo opt ekki náð, tilheyrir
ekki gátu sársaukans, heldur gátu hins illa.
En ýmislegt er samt hjer að athuga, ef vel er
að gætt. Hvers vegna kemur sársaukinn svo mis-
jafnt niður? Hvernig stendur á því, að drottinn
lætur líf einstöku manna vera fullt af alls konar
kröm og kvöl? Einstöku menn eru fæddir til lífs-
ins meðmjög svo veilan eða fatlaðan líkama: blind-
ir, haltir, kryplingar. Hvaða huggun gefur drottinn
slíkum mönnum? Og hvernig eigum vjer að gjöra
oss sársaukann skiljanlegan í þessari raunalegu
mynd hans?
Það virðist svo sem drottinn láti suma menn
vera eins konar ker sársaukans, ef vjer megum
svo að orði komast. Hver er þá tilgangur hans?
Þjer munið eptir því, að eitt sinn bar mann, sem
blindur var borinn, fyrir augu frelsarans og læri-