Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 65

65
tiún fór að vitkast, var hún eins slæmt barn og
unnt var að hugsa sjer. Hún leitaðist við að gjöra
öllum allt illt, sem hún náði til. Og eptir því sem
vit hennar óx og aldurinn færðist yíir hana, fór
þessi djöfullega vonzka í vöxt, þangað til hún hvað
eptir annað reyndi að ráða sjálfri sjer bana eitt-
hvað 14 ára gömul. Svo tók jeg við henni. Og
nú getið þjer sjeð, hvað miskunnsemi guðs hefur
fyrir hana gjört. Nú er eðli hennar orðið eins guð-
dómlega blítt eins og það var áður djöfullega illt.
Nú er hún höfð bjer hjá þessu fólki, sem þunglyndi
og myrkur grúfir yfir. Hún gengur á milli þess
eins og engill og huggar það betur mállaus en
nokkur okkar hinna. Svo gekk hann til hennar
og skrifaði á blað: Hefurðu nokkurt huggunarinn-
ar orð handa þessum unga manni? Hún tók blaðið
og skrifaði á það nokkur orð, svo rjetti hún mjer
það og jeg las: Vertu trúr til dauðans, þá skaljeg
gefa þjer lífsins. kórónu. — Jeg er nú kominn yfir
sjötugt. En jeg segi yður satt, að þetta var stærsta
augnablikið á allri æfi minni. Þá gjörði jeg guði
minum það heit, að leitast við að lina sársaukann
þar sem jeg næði til.
Hann eni það heit trúlega. Hverja munaðar-
leysingjastofnunina og hvert sjúkrahúsið reisti hann
á tætur öðru. Allt líf hans var óslitin líknarinnar
þjónusta. Og roeð miskunnarverkum sínum vann
hann eitt hið allra stærsta dagsverk i víngarði drott-
ins, sem unnið hefur verið af nokkrum samtíðis-
manni hans innan vorrar lútersku kirkju. Maður-
inn var Dr. William Alfred Passavant. Drottinn
blessi minning hans einnig meðal vor Islendinga,
því vorn kirkjulega fjelagsskap studdi hann meir
Aldamót IV. 6