Aldamót - 01.01.1894, Síða 67

67
ann. Vegna hans fá þessi börn, sem við þröskuld
lifsins verða dauðanum að herfangi, eins augnabliks
sársauka endurgoldinn með eilífri sælu. Vjer höfum
því meiri ástæðu til að spyrja: Hvers vegna lætur
ekki drottinn alla menn deyja eins og börn, til að
komast hjá hinum meiri sársauka lífsins? En oss
á ekki að vera mest um það hugað, að komast hjá
sársaukanum, heldur að komast gegn um sársauk-
ann til dýrðlegs frelsis guðs barna. Lífið á ekki að
skilja oss við kærleika Krists, ekki þjáning eða
þrenging eða ofsókn eða hungur eða nekt eða háski
eða sverð. En í öllu þessu vinnum vjer frægan
sigur fyrir aðstoð hans, sem elskaði oss fRóm. 8, 35,
37). Svo látum vjer þá ekki lifa neina öfund í
hjarta voru yfir hinu sælla hlutskipti barnanna, en
látum hugsunina um, að þau urðu svo snemma að
líða »án líkrar yfirtroðslu« fyrir afleiðingar syndar-
innar, verða að uppsprettulind til eilífs lífs i hjört-
um vorum. A upprisunnar morgni verða reikning-
arnir jafnaðir. Öll sársaukans börn, bæði hin eldri
og hin yngri, fá þá ríkulegt endurgjald. Þá mæta
börnin vor oss með opinn faðminn, syngjandi drottni
lof og dýrð fyrir þann augnabliks sársauka, sem varð
þeim tilefni til eilifrar sælu.
VIII.
Signrinn yíir sársaukanum.
Hið siðasta efni athugunar vorrar er eptir.
Hvernig eigum vjer að bera sársaukann? Hvernig
má það böl, sem maðurinn hlýtur að líða, verða
honum bærilegt? Hvernig er manninum unnt að
vinna sigur yfir þessum óvin sínum?
Það er sögð sú saga af gríska heimspekingnum,
5*