Aldamót - 01.01.1894, Síða 71
71
Lífskjör hinna lægri stjetta eru nú ólík því sera
þau voru t. d. á miðöidunum. Nú berst bóndinn og
dagiaunamaðurinn eins mikið á og kaupmaðurinn
eða háskólakennarinn. Og brauðið, sem hin lítil-
mótlegasta borgarakona setur fram á kaffiborðið, er
eins sætt og brauðið, sera æðstu hefðarfrúr landsins
gæða sjer á. En er svo þessi frakkaklæddi borgari
með lifið fullt af sætum kökum ánægðari, sælli,
glaðari en hinn, sem gekk í illa sniðinni vaðmáls-
úlpu og ljet sjer nægja með ósætt brauð úr grófu
rúgmjöli, sem hann hafði sjálfur snúið sundur i
handkvörn? Hann gjörir þúsundfalt fleiri kröfur til
iífsins, fær ekki hundraðasta parti þeirra fullnægt
og bakar sjer óendanlega mikið böl með því að
fullnægja langt um fleiri en hann er maður til.
Konan hans bakar honum sætara brauð en hollt er
bæði fyrir vasabókina hans og meltingarfærin. Og
það er lítil sæla í því fólgin.
Menntunin, þekkingin, ein og út af fyrir sig,
gjörir manninn hvorki betri nje sælli. Hún gjörii
hann að eins slungnari í að ganga óleyfilegar leiðir
og komast hjá hegningunni. Hún vekur hjá honurn
ótal kröfur, bæði andlegar og líkamlegar, sem lemja
hann með svipum og ljósta hann með sporðdrek-
um.
Hvaða niðurstöðu hafa þá vantrúarmennirnir
komizt að með tilliti til sársaukans? Lífið er al-
gjörlega óbærilegt. Sársaukinn er svo raikill, að
manninum er algjörlega um megn að bera hann.
Vjer höfum leitað eptir frelsun^ en hana er hvergi
að finna. Öll tilveran er tál.
Jú, vissulega er frelsun að finna. Svo elskaði
guð heiminn, að hann sendi sinn eingetinn son. Til