Aldamót - 01.01.1894, Side 75

75
eigi til orðið fyrir sjálfsafneitun, þreytu og nætur-
vökur margra göfugra manna, sem þannig hafa lagt
líf sitt fram? Hve margur listamaður og rithöfund-
ur hefur eigi heldur kosið að lifa allt lif sitt í fá-
tækt en að lítilsvirða þá köllun, sem hann fann hjá
sjer, til að helga líf sitt listinni og hugsjónunum?
Allt hið göfugasta og bezta, er vjer mennirnir
eigum eða köllum vort, er til orðið samkvæmt þessu
fórnfæringarinnar lögmáli, sem um leið er sársauk-
ans lögmál.
Þegar vor himneski faðir vildi frelsa oss frá
sársaukanum í hans óttalegustu mynd, —dauðanum
algjörða og eilífa, varð leiðin fórnfæringarinnar,
sársaukans ieið. Hinn eilífi kærleikur gengur sjálf-
ur inn undir þetta lögmál, þegar hann ætlar sjer
að frelsa mennina og lætur eingetinn son sinn
ganga via dolorosa,1 — fórnfæringarinnar leið. Það
er vegur kærleikans. Allt gott og göfugt, sem nokk-
urt gildi hefur, gengur þá leið. Ef líf vort á að
hafa nokkurt gildi, nokkra þýðing, þá er leiðin þessi;
vjer verðum að fórnfæra því, — fyrir eitthvert gott
málefni. Ef sál vor á að eignast frelsið, fá að taka
þátt í guðdómlegri sælu, — þá er leiðin þessi.
Kristur gekk á undan, kristnir menn á eptir. Gegn
um sársaukans eld gekk hann á undan oss. Gegn
um sársaukans eld raegum vjer á eptir honum
ganga í trúnni á hann, og sársaukinn skal snúast í
fögnuð, dauðinn í sigur.
Trúin á frelsara heimsins er sigurinn yfir sárs-
1) Strætið í Jerúsalem, þar sem frelsarinn á aðhafageng-
ið, þegar hann bar krossinn, neínist Viadolorosa, þ. e. sárs-
aukans leið.