Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 76
76
aukanura. Fyrir raanninn grátandi, stynjandi, líð-
andi er enginn önnur huggun til en Jesús Kristur.
En sú huggun er líka fullkomin.
Skáldið Jonas Lie nefnir síðustu skáldsöguna,
er hann hefur samið, Niobe. Það nafn er úr grisku
goðafræðinni göralu. Niobe var drottning í Þebu og
átti 7 syni og 7 dætur. Hún raetnaðist yfir þessum
fagra barnahóp sínum og gjörði gys að Letó, sem
einungis hafði alið 2 börn. En það voru voldug
börn, þessi tvö, guðinn Apollo og gyðjan Diana.
Þeim gramdist svo vegna móður sinnar, að þau
skutu öll börn Niobe til dauðs með örvum sínum.
Þá er sagt að Sevs hafi breytt Niobe í stein á fjalli
einu í Lydíu. Eti á sumrin grjet steinninn, svo það
var flóð af tárum kring um hann. — Það er móður-
harmurinn, sem er svona beiskur, að hann breytir
fyrst í stein, en samt verður steinninn að gráta.
Hetjan í skáldsögu Jónasar Lie er einnig móð-
ir margra barna. Öll bókin er meistaralegt innlegg^
í spursmálinu um barna uppeldið. Það mislukkast
herfilega. Kreddur þær, sem nú eru prjedikaðar af
vantrúuðum tíðaranda, — Apollo og Díönu vorra
tíma — skutu börnin hennar, þessarar nútimans-
Niobe, með eiturörvum sínum, svo eitt var á leiðinni
í fangelsið fyrir ógurlegar fjárglæfrafarir, annað
hafði ætlað sjer að verða allt, en gat ekkert orðið
fyrir svall og ónytjungsskap, hið þriðja var orðið
herfang andatrúarinnar. Þau börnin, sem enn voru
ung og heima hjá móður sinni, vissi hún að fara
mundu sömu leiðina. Hún örvæntir fyrir sig og
börnin sín og sprengir húsið með öllu saman í
lopt upp.