Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 79

79
einmitt fólgið í þeirri huggun, sem hann hefur að'
bjóða manninum stynjandi, grátandi, líðandi. Gfildi
hverrar lífsskoðunar verður mikið eða litið eptir
því, hvernig henni tekst að friða mannshjartað, eða
með öðrum orðum: það fer eptir því, hvernig hennh
tekst að kenna manninum að bera sársaukann, —
reisa hann fallinn á fætur aptur, gefa honum þrótt
og djörfung til að lifa.
Saga mannkyrisins og mín litla þekking á líf-
inu segir mjer, að engin lífsskoðun kenni mönnun-
um likt því eins vel að bera sársaukann og kristin-
dómurinn. Mjer finnst vera meira og minna af ör-
vænting í hjörtunum, þegar sársaukinn er annars
vegar, ef trúin er þar ekki á himneskan föður og
frelsara. Jeg hefi tekið eptir því, að þegar mann,
sem annars ekki vill aðhyllast kristindóminn, lang-
ar til að hugga vin sinn í raunum og mótlæti
staddan, grípur hann til þeirrar skýringar á sorg og
sársauka, sem kristindómurinn gefur, af því hann
finnur, að það er ekki huggun til í neinu öðru. Hve
margur vantrúaður maður hefur eigi hrópað, eins
og bent er á hjer að framan, þegar hann fann eitt-
hvað mikið til: Ó, gæti jeg að eins trúað! Trúað
hverju? Skýring kristindómsins á sársaukanum.
Allt þetta, ásamt mörgu fleiru, finnst mjer benda
til þess, að þetta sje ekki veikasta atriðið í kristin-
dóminum, þegar það er borið saman við aðrar lífs-
skoðanir, eins og gjört hefur verið í fyrirlestrinum.
Kristnir menn hafa einmitt í sársaukanum svo ó-
endanlega mikið fram yfir alla aðra. Og aðalatrið-
ið var einmitt að sýna fram á það.
Að það er leyndardómur í sambandi við þetta,
sem enginn fær skýrt, breytir ekki neinu. Vjer er-