Aldamót - 01.01.1894, Síða 83

83
Þeir bærast að vísu ekki allir eins. Þeir kveða
ekki allir við með sama hreim. Það veit jeg. En
samt sem áðr bærast þeir manninum sjálfum ósjálf-
rátt. Og Guði sje lof, að þeir bærast. Guði sje lof,
að sannleikrinn lætr strengi bærast hjá oss ósjálf-
rátt, að sannleikrinn, sökum meðfæddrar sannleiks-
þarfar og sannleiksþráar hjá oss, vitnar ósjálfrátt
fyrir oss um sjálfan sig. Jeg gleðst stórlega afþví,
að til er hjá oss mönnunum það, sem skylt er sann-
leikanum og í bandalagi við hann, og sökum und-
irtekta þeirra, sem hann vegna þess hlýtr að fá hjá
oss mönnunum á öllum tímum, enda þótt þær sjeu
honum illa samstilltar, meira að segja margopt, því
miðr, andróma eða honum alveg fráleitar. Því
einnig þá bera mennirnir sannleikanum vitni, þegar
þeir rísa upp öndverðir gegn honum og gina yfir
honum líkt og holskeflur á úthafi með kolgræna
hvítfyssandi kambana, eða þegar þeir með vantrú-
argjálfrinu líku sísoganda og svellanda brimhljóði
við háhamra virðast ætla að kveða rödd sannleik-
ans í kaf. Sannleikrinn er sá, að mennirnir
hljóta, hvort sem þeir vilja eða ekki, að bera
sannleikanum vitni. Þeir komast blátt á fram ekki
hjá þvi. Sannleikrinn hefir þetta hald á þeim,
þetta vald yfir þeim. Þeir eru fæddir þegnar hans,
hins konungborna sannleika. Og öil mótspyrna, sem
honum er sýnd, er uppreisn gegn honum. Þess
vegna, þegar maðrinn misþyrmir sannleikanum,
leggr hann hendr á og beitir valdi hið bezta og
helgasta, sem til er í oss, sem er sannleiJcsþörf-
in, sannleiJcsþráin, sannleiJcsþorstinn hjá oss,
það innra með oss, sem Guð Jcallar á, þegar hann
kallar til vor, og sem hjá osskallar d Guð og kall-
6*