Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 91

91
Að því er það snertir, að verða viss um, hvað
sannleikr er, þá hygg jeg að fyrir mörgum standi
líkt á og ókunnugum manni, sem kemr til stórrar
borgar hjer í landi og kemst í ráðaleysi með að
velja sjer náttstað. Oðar en hann kemr á járn-
brautarstöðvarnar er hann umkringdr af heilum
sæg af mönnum, sem hrópa hver ofan í annan og
hver í kapp við annah bjóða honum gistingar-
stað. Hann hefir náttúrlega ekki minnstu hugmynd
um, hver staðrinn er beztr. Ef til vill hugsar hann
ekki heldr neitt um það ; hann ímyndar sjer, ef til vill,
að þeir sjeu allir lygarar og svikarar, þessir hróp-
arar, er ætli sjer að gera við hann — hamingjan
má vita hvað. Eins eru menn, óteljandi sægr,
sem hrópa; »Hjer er sannleikrinn!« — »Nei, hjer
er hann«, — hver í kapp við annan og hver ofan í
annan. Oneitanlega er hægast, að kalla þá alla
ósandindamenn eða svikara. 0g gerir margr það líka
einmitt fyrir þá sök, og iætr þar við sitja.
Allir, sem ögn eru kunnugir heimsmarkaðinum,
vita, að á honum eru ekki að eins góðar vörur,
heldr einnig sægr af eptirgerðum vörum, sem iíkj-
ast hinum meira eða minna og keppa við þær.
Væri nú nokkuð vit í, að segja við alla þá, sem
hafa vörur á boðstólum: «You are a humbug, Sir!«
eða: »You are a fraud, Sir!«, að eins fyrir þá sök,
að jafnhliða hinum góðu vörum eru sviknar vörur
boðnar fram ? Og væri ekki enn þá minna vit í,
af öðrum eins ástæðum, að hætta að kaupa vörur,
t. d. hætta að kaupa föt af því, að til er svikin
fatnaðarvara ? Og verða svo að ganga nakinn?