Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 104

104
Maðrinn stæði þá gagnvart honura eiginlega að eins
sem kennara sannleikans. Og eiginlega stendr Jesús
Kristr á þann hátt að eins gagnvart ðllum þeim
mönnum, sem ekki leita að öðru í kristindóminum
en því, að fá að vita um sannleikann, og gjöra sig
ánægða með að vita, hvað þar er kennt.
Það hefir verið tekið tram hjer að framan, að
dýpsta þörf mannsins sje ekki að vita, heldr að lifa
andlega. Þess vegna er sá, sem að eins veit, hver
Jesús Kristr er, þótt hann trúi því, sem hann veit
um hann, en er ekki farinn að lifa fyrir hann and-
lega, eptir sem áðr enn þá fyrir utan sannleikann.
Hann hefir enn þá ekki eignazt hann. En hinn,
sem farinn er að Ufa andlega fyrir Jesúm Krist,
þótt hann eigi bágt með að gera grein fyrir því,
hver Jesús Kristur sje, hann á sannleikann. IAfið
er sannleikrinn. Fremr öllu öðru höfum vjer þörf á
og þrá eptir, að fá lifað. Líf þráum vjer; eptir lifi
þyrstir oss, eins í andlegu tilliti eins og í líkamlegu.
Líf það, sem vjer samkvæmt vorri helgustu og
háleitustu þörf þráum, er líf í samfjelagi við Guð,
líf í Guði. Þegar maðrinn rankar við sjer, þegar
hann andlega eins og kemst til sjálfs sín, verðr
hann var við, að sterkasta, dýpsta, innilegasta þráin
í hjarta hans er að fá að eignast þetta líf, fá lifað
þessu lífi. Eða með öðrum orðum: þegar fullkomn-
unarþörf mannsins (idealit efs-þörf hans) vaknar
og hann eignast fullkomnunarhugsjónir (ideöl) og
finnr hjá sjer þrá eptir hinu góða og fagra, þá byrj-
ar hann andlega að lifa eða að verða var við hið
sanna líf. Hann fer að verða var við hið andlega
líf hjá sjer, þegar hann fer að finna hjá sjer löngun
til þess að vera góðr sjálfr. Þar af leiðir, að hann