Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 105

105
vill einnig gera. hið góða í heiminum eða flnnr hjá
sjer löngun til þess. En þegar tilfinningin fyrir hinu
góða og löngunin eptir þvi er lifnuð hjá honum, þá
lifnar um leið löngunin eptir hinum góða, eptir Guði.
Þessi löngun eptir hinum góða, eptir Guði, er gerir
vart við sig um leið og löngunin eptir hinu góða
yfir höfuð lifnar, hún er það, sem jeg kalla lífsþrá
hjartans í andlegum skilningi. Og þegar þessari
lífsþrá er fullnægt, þegar maðrinn er búinn að
eignast lífið, er kominn í samfjelag við hinn góða,
við Guð, og fyrir þetta samfjelag er farinn að verða
góðr sjálfr, er hann í sannleika farinn að lifa.
Þessa meðfæddu þörf mannsins vekr Guð til
lífs og eins og kaliar á, þegar baun kallar á mann-
inn með orði sannleikans, snertir samvizku hans og
vekr hana. En jafnframt vaknar ósjálfráð meðvit-
und hjá hor.um um sekt hans og fráskilnað við guð,
um djúp staðfest milli hans og hins heilaga, er hon-
um sje af sjálfs dáðum um megn að komast yfir.
Því finnr hann og til þess, að sjer er þörf á því,
að sektin sje tekin burt og meðalgangari komi sjer
í samfjelag við Guð, komi sjer yfir djúpið. Þessi til-
finning er alrnenn og ósjálfráð og er óaðskiljanleg
frá hinni almennu sannleiksþörf. Maðrinn finnr ósjálf-
rátt, að sjer er þörf á friðþægjara og meðalgangara.
Og sýnir öll trúarbragðasagan þetta, eins og líka
tilraunir þær og tilþrif, sem af hálfu heimsspeking-
anna til forna voru gerð til þess að leysa úr spurn-
ingunni: Hvað er sannleikr?
Jesús segir: »Enginn hemr til föðurins nema
fyrir mig« (Jóh. 14, 6). Hann segir það rjett á eptir
þessum orðum : »Eg em végrinn, sannleikrinn og lífið«,
og eins og útskýring á þehn. Bendir hann með