Aldamót - 01.01.1894, Síða 106
106
Jiessu til þess, í hvaða skilningi hann »sje vegrinn,
sannleikrinn og iífið«. Hann er það nefnilega í þeim
skilningi, að hann Jcemr manninum í samfjelag við
Guð og gerir Tiann aðnjótandi lífsins i Guði. Hann er
því lífssannleikrinn, sannleikrinn til eilífs lífs, sem
manninum einmitt er mest þörfin á. Og því er það,
að maðrinn finnr hjá honum hinni dýpstu saunleiks-
þörf hjarta sins fullnægt. Þessi þörf er fyrir hjá
manninum og hún er almenn. Jesús Kristr full-
nægir þessari þörf, á við hana. Hvenær sem hann
er látinn fullnægja henni, reynist þetta satt. Og
það, að hann einmitt fullnægir hinni almennu sann-
leiksþörf trúarlegs lífs, þörf mannsins, það sannar,
að hann er sannleikrinn.
Hvernig eignast rnaðrinn þá sannleikann? Með
því að veita Jesú Kristi móttöku og verða hans í
anda og sannleika. Og sá sem það gerir, mun sann-
færast um það, að hann ekki að eins veit, hvað sje
sannleikr, en að bann hafi líka eignazt sannleikann.
En úr því sannleikrinn er opinberaðr í Jesú
Kristi, sannleikrinn, sem manninum er til lifs, sann-
leikrinn, sem fullnægir meðfæddri þörf mannsius
fyrir sönnu lífi, svalar hinum sárasta þorsta hjarta
hans, með þvi að koma honum í samfjelag við Guð
og gera hann lifandi í Guði, — hví eignast þá ekki
ailir sannleikann?
Jesús segir: »Hver, sem elskar sannleikann,
sá hlýðir minni röddu« (Jóh. (18, 33.). Þörf er á,
að sje skyldleiki kœrleikans milli mannsins og sann-
leikans, ef sannleikrinn á að geta dregið manninn
að sjer. Það er hið skylda, sem leitar saman, en
ekki hið sundrleita. Skyldir tónar í samstilltum söng
mynda samhljóm, en sundrleitir tónar eins og hrinda