Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 110

110
Steingrimr Thorsteinsson hefir sagt:
»Á sorgarhafs botni sannleiks perlan skín,
þann sjóinn máttu kafa, ef hún skal verða þín«
Sjórinn, sem maðrinn má kafa, ef hann á að
eignast sannleikann, sem kristindómrinn flytr, sann-
leikann, sem einn gerir manninn í sannleika lifandi,
sannleikann í Jesú Kristi, er djúp auðmýktarinnar,
»sorgarhaf« einlægrar iðrunar. Þangað niðr, þótt
maðrinn liggi á botninum, skín vermandi, lífgandi
geisli guðlegu sannleikssólarinnar. Og eins og
vatnaliljan vex upp úr myrkrinu fyrir ljósið, sem
nær niðr til hennar, og kemst upp úr vatninu og
svo með hinum stóru grænu blöðum sínum og hinu
gulhvíta blómi tilsýndar eins og fljótandi á vatninu
vegsamar sólina, er leiddi hana upp í dagsbirtuna,
þannig rís hið glaða, vonarbjarta, sigrsæla líf krist-
ins manns, líf hans í Guði, upp úr dimmu djúpi
iðrunarinnar fyrir ylgeisla hins lífgandi sannleika í
Jesú Kristi, Guði til lofs, sem gaf lífið.
Hvaða sönnun hefir nú maðrinn fyrir þvi, að
Jesús Kristr sje sannleíkrinn? Hefir hann nokkra
aðra sönnun en þá, að Guðs orð segir það ? Er það
þá ekki satt, sem sumir menn segja, að maðrinn
verði að trúa í blindni? Nei, það er fjarri þvi, að
það sje satt. Það er til sönnun fyrir sannleikan-
um, sönnun, sem vanalega þykir einhver hin bezta
sönnunin fyrir hverju sem er — sönnun reynslunnar.
Kristinn maðr (og annar hefir ekki reynt hann)
hefir sönnun í sjálfum sjer fyrir því, að Jesús Kristr
er sannleikrinn, sams konar sönnun og vjer höfum
almennt fyrir því, að næring sje í fæðunni, sem
vjer borðum. Hann hefir sönnun reynslunnar. Það
er reynsla hans, að hann nærist andlega, að hann