Aldamót - 01.01.1894, Síða 117
117
unir hann sjer, smá þótt sjeu kjör.
Náttúran er nóg að gleðjast við,
nægjusamt er æskusakleysið.
Svo hann leikur sumarlangan dag,
sýnist lífið allt með gleðibrag.
Síðan þegar aptan kominn er,
inn hann þá til móður sinnar fer;
loksins þreyttur leggst í rúmið hann,
les þau vers og bænir sem hann kann,
felur guði sig og sína með,
síðan hvilist rótt á litlum beð;
öllum býður barnið góða nótt,
biður enn, og frá þvi sofnar rótt,
dreymir sætt um engilbörnin blíð,
Betlehem og glaða jólatíð;
dreymir sætt um dýrð og ljós og frið,
dreymir, að hann Jesúm leiki við.
III.
Tuttugu’ ára. — Tíminn líður ótt;
tilbreyting er mikil orðin skjótt.
Enn er vor og enn er snemma dags,
enn er langt til hausts og sólarlags.
Veðrabrigði orðin eru samt,
einatt stendur morgunblíðan skammt.
Fyrir sólu fer að draga ský,
færist snemma blikan loptið í.
Sveinninn ungi’, er áður var svo smár,
orðinn nú er maður stór og hár.
Týnd og brotin eru gullin öll,
áður fyr er Ijek hann með um völl,
æskuleikir allir gleymdir nú,
orðin döpur glaðvær barnatrú.