Aldamót - 01.01.1894, Síða 119
119
oriðð nú er skuggalegt og svart.
Dimmt er í lopti, dimmt í hjarta manns,
dauð er trúin nú úr brjósti hans,
trú á guð og trú á sjerhvað gott,
tekur hann að öllu’ að gjöra spott.
Hann er korninn föðurhúsum fjær,
föðurlandið byrgir dimmur sær.
Föðurlandið, fögur æskustorð,
finnst þess syni meiningarlaust orð;
föðurlandið, æskuyndið hans,
»orðið skrípi, byggt af þrælafans;
enn þá kúgað, enn þá varga bráð; —
enginn finnur nokkur sköpuð ráð;
engin drenglund, enginn hefur vit,
allt er tómt og þýðingarlaust strit;
engin dyggð og æra’ er framar til,
allt er heimska, glópska’ og narraspil.
Guð er dauður, ekkert annað líf,
engin forsjón til nje guðleg hlíf.
Kirkjan hjallur, kristnin nafnið eitt,
kærleikurinn sjálfur ekki neitt«. —
Þannig mælir sveinninn fagri sá,
saklaus fyr er barn í vöggu lá,
glaður fyr er ljek um víðan völl,
vonarsterkur reisti draumahöll.
Fyrir löngu’ er úti’ um þetta allt,
erfi sinna vona’ hann drekkur kalt,
bölvar öllu, kuldahlátur hlær,
hrópar upp og fast í borðið slær:
»Burt með guð og trú og von og tál!
Taumlaust frelsi lifi! Húrra! Skál!«
En á meðan þetta gjörist þar,
þreyja heima gamlir foreldrar,