Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 120
120
sitja enn á sömu þúfu kyr,
sem þau vonglöð áður byggðu fyr;
erja’ og strita, orðin mædd og þreytt,
ei þó sýnist koma fyrir neitt ;
því nær allt, sem inn þau vinna sjer,
óðar burt úr höndum þeirra fer,
burt til sonar fyrir handan haf,
hans, sem fyr svo miklar vonir gaf;
erja þau með glöðu geði samt,
gjarnan una þau við lítinu skammt;
enn þau sleppt ei allri hafa von,
allt þau gjöra fyrir kæran son.
Börnin hin þeim enn þá eru hjá,
eigi samt þau neitt í kaupið tá ;
fús þau vinna fyrir bróður sinn,
fræga’ og mikla Hafnar-stúdentinn;
stolt þau eru’ af stúdentsnafni hans,
stolt af því, að hann er utanlands. *
Faðir þó og móðir þreytast mest;
meðan hann að drykkjuborði sezt,
öldruð bjón til livílu ganga þreytt,
hugsa þau og vona bæði eitt,
það að sonur þeirra eigi gott,
þó að hann sje langt frá þeim í brott.
Og á meðan æpir hann sem verst,
ákalla þau drottin guð sem bezt,
biðja fyrir honum títt og heitt,
hníga svo í næturblundinn þreytt.
V.
Fjörutíu ríra. — Enn er breytt.
Enn er lopt þó molluþungt og heitt.
Liðin eru skrugguskýin hjá,