Aldamót - 01.01.1894, Síða 121

skímu hjer og hvar til lopts má sjá.
Þó er loptið hvergi hreint nje tært,
hvergi getur sólin ljómað skært.
Farinn er nú sonurinn að sjá,
seint það gangi, fastri stöðu’ að ná,
ef hann þannig lengur leiki sjer,
lítið vit hann sjer í slíku er.
Lítur hann á lif frá nýrri hlið,
lánið enn þá getur blasað við.
Frelsið, sem hann fyr meir trúði á,
finnst það honum ljettvægt hismi þá.
»Slíkt ei þarf að koma mál við mig,
menn þótt vilji láta kúga sig.
Stjórnin naumast verri’ en aðrir er,
allir vilja reyna að hlynna’ að sjer.
Jafnvel trúin getur verið góð, —
góð og hentug fyrir villta þjóð.
Trúi þeir, sem trúa vilja hjer,
tilbiðji þeir guð sinn fyrir mjer.
Bezt er að tala engin hneykslis orð,
ár ef vcl skal koma fyrir borð,
ef jeg góðu embætti skal ná,
eða ríka sæmdargipting fá«.
Þannig tíðum hugsar hann með sjer,
herðir sig og lesa’ af kappi fer;
þar að nú hann öllutn árum rær,
unz hann góðu lagaprófi nær.
Embætti þá opið stendur feitt,
óðara það honum nú er veitt.
Og hann kemur út með sæmd og ve
öll hans hegðun þykir kurteisleg.
Margir segja, er horía þeir á hann:
Hjer má líta sannan afbragðsmann.