Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 122

122
Lengur þá ei stúlku stendur á,
sterkrík gipting auðnast honum þá.
Foreldrarnir öldnu lifa enn,
eru þó á grafarbarmi senn.
Fagna þau, er frjetta’ af syni þeim,
farsællega’ er nú er kominn heim.
Fýsir þau að fara heiman að,
fátæktin og ellin banna það.
Mjög þau langar soninn fræga’ að sjá,
samt hann ei að slíku vera má.
Skrifar hann þeim að eins fáein orð,
eina miðann frá því kvaddi’ hann storð.
Lítil sonar-laun þeim nú hann galt:
»lukkuóskamiða«, — og það var allt.—
VI.
Fimmtíu’ ára. — Enn er umbreyting.
Opt er veðrabrigði’ á loptsins hring.
Ljettir til í iopti betur enn,
Ijómar röðnll fram úr skýjum senn.
Og þó nokkuð áliðið sje dags,
enn er harla langt til sólarlags.
Þó er fvrir suma sólarlag,
svefninn kominn eptir langan dag
fyrir gömlu foreldrana hans,
föður’ og móður ríka hötðingjans.
Þótt þau fengju fósturlaunin smá,
fjarri var að á þeim mætti sjá.
Hann var þeirra eiginn augasteinn,
óskabarn og hjartans-kæri sveinn.
Æ þau honum báðu blessunar,
beggja þeirra hinnsta orð það var.
Börnin þau, er hjá þeim bjeldu til,