Aldamót - 01.01.1894, Blaðsíða 123
123
höfðu sýnt þeim fyllstu ræktar skil.
Búa flest í sveit, en hin við sjó,
sjaldan líta tiginn bróður þó.
Lítið hann sig öðrum gefur að,
eins þótt gamlir vinir sjeu það.
Margt að hugsa hefu’r hann líka nú,
hann á sjálfur börn og tigna frú.
Svo er þingið, embættið og allt,
ótal heimboð, vastur þúsundfalt.
Fær hann nú af flestum mönnum lof,
finnst þó sumum það sje helzt um of.
Öfund sleppur enginn maður við,
allra sízt þó höfðingjanna lið.
Nokkrar hnútur hjer og hvar hann fær,
hvað um það, að öllu slíku’ hann hlær:
»Það ei kemur vitund mál við mig,
mjer er sama hvað þeir ýfa sig«.
Svo hann mælir, sífellt glaður er,
sfna stöðu rækir eins og ber;
fer í kirkju á hverri helgi nær,
»hálfan bjór« sjer stöku sinnum fær;
allt af prúður, öllum það er bert,
engan hneykslar, það er mest um vert.
VII.
Sextíu’ ára. — Sígur undir haust,
samt er enn þá milt og kuldalaust.
Fara þó að fölna grös og strá,
fara hár að verða’ á kolli grá.
Tunglið aptur taka menn að sjá,
tungli’ í höfði bóla fer og á.
Skemmtilegust einatt tíðin er,
út er halla degi’ og sumri fer,
einkum þegar uppskeran er góð