Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 125

125
fljótt er nú að koma sólarlag.
Liðið mjög er ævisumar á,
er það nú á mörgu fyrst að sjá.
Stöðugt fækka hár á höfði grá,
hvítna meir og líkjast vetrarsnjá
Grigtarstingir gamlan kvelja mann,
gjöldin æskusynda tekur hann.
Fækka tekur íornum vinum ótt,
fyrir mörgum þá er komin nótt.
Börnin eru burt á víð og dreif,
burtu sum hinn grimmi dauði hreif.
Synir eru sumir utanlands,
sjálfsagt var að koma þeim til manns.
En það kostar ærið, margt er breytt,
ekki sýnist það þó ganga neitt.
»Verst er að þeir týndu sinni trú,
tekur það mig allra sárast nú.
Heldur seint jeg sje það núna fyrst:
sá á bágt, er hefur trúna misst.
Það sjest bezt er eitthvað ama fer,
oss hve bráðnauðsynleg trúin er.
Þegar mæða’ og elli dynur á,
ó hve gott að mega trúa þá!
En jeg get ei, glötuð trúin er,
get ei beðið: Drottinn, hjálpa mjer.
Þótt jeg kalli, neitt ei heyrir hann,
hvílík þolraun fyrir veikan mann!
hvílík sorg! ó hvilík neyð og stríð!
Herra guð! ó sjá þú, hvað jeg líð«.
IX.
Áttatíu ára. — Skyggja fer,
orðinn næsta skammur dagur er.
Frost er komið, föl á bera jörð.