Aldamót - 01.01.1894, Page 128

128
trúarljósið tendrað sjer hann við,
tindrar það í gegnum náttmyrkrið.
Stjarnau, sem í austri eitt sinn skein,
enn þá ljómar fögur, skær og hrein;
hún, sem forðum lífsins sýndi leið,
lýsir iionum nú í dauðans neyð,
lýsir úonum lífsins aptanstund,
lýsir honum nú á Jesú fund.
Jesús fyrrum lágt í jötu lá,
lágt er einnig kominn maður sá;
senn í æðum allt er dofnað fjör,
og hinn gamli liggur nú í kör,
liggur sem í vöggu værðargjarn,
verður aptur gamall maður barn,
barn að kröptum, barn í lund og trú,
barnsins gleði’ hann fengið hefur nú,
því hann aptur fundið hefur frið,
frið við guð, og eigið hjarta við;
og hann hlakkar til að sofna senn,
sáttur þá við guð og alla menn. —
Vaka þó hann vill um htið bil,
veldur þvi, að börn hans koma til.
Glaðvær koma barnabörnin inn,
bráðlát eru að finna’ hann afa sinn.
Hress og kátur optast þá hann er,
eins og barn hann stundum leikur sjer;
undurblíður er við börnin smá,
ótalmörgu þeim hann segir frá,
einkum því, sem æsku snerti hans,
opið það er sjón hins gamla manns;
allt er það sem enn þá ferskt og nýtt,
allt hann málar það svo bjart og frítt.
Allra helzt þó sögur segir hann,