Aldamót - 01.01.1894, Síða 129
129
sem hann enn úr biblíunni kann.
Hlusta börnin afa gamlan á,
undrast það, er karlinn segir frá;
finnst það allt svo undarlegt og nýtt,
en svo fagurt, skemmtilegt og blítt.
Yndi það er mest hins gamla manns,
meðan börnin drekka sögur hans.
Honum finnst hann ungur annað sinn,
opinn sjer hann standa himininn.
Stiga sjer hann standa þar í dal,
stiga, sem nær upp í himinsal;
börn og englar stíga’ upp stiga þann,
stigann einnig gengur sjálfur hann;
hann er kominn upp í efstu rim,
á hann loksins kemur nokkuð svim;
og hann sofnar, og hann dreymir vært
auglit guðs og ljós hans dýrðar skært.
XI.
Hundrað ára. — Löngu sezt er sól,
seztur dagur, líður undir jól.
Jörðin, fyr af fögrum blóma rík,
föl o"g köld og stirðnuð er sem lík,
og hún liggur líkhjúp hvítum í,
lífsins bíður, hana’ er veki’ á ný,
bíður eptir bata, vori’ og sól,
boða það hin upprennandi jól.
Enn þá grúfir nóttin svöl og svört,
samt ei getur skyggt á ljósin björt;
skina þau á boga himins blám,
bera orð frá lífsins drottni hám;
boða líf og ljós og gleði’ og frið,
lífsins sumar þegar tekur við.
Aldamót IY.
9