Aldamót - 01.01.1894, Side 136

136
vanvirðu, búið að fylla íslenzkar ljóðabækur með
beinakerlingavísum.
Eitó af yngstu skáldunum vorum, Þorsteinn Er-
lingsson í Kaupmannahöfn, hefur orkt ljómandi fag-
urt kvæði í Sunnanfara, sem hann kallar Myndin.
Mjer er mikil ánægja að nefna það hjer, af því að
jeg varð einu sinni til þess að benda á, að honum
hætti við að velja sjer fremur Ijót yrkisefni, þeim
manni, þegar honum þóknaðist »að dansa á bragar-
fótum«. Þetta kvæði þykir mjer eitt hið allra feg-
ursta af nýorktum kvæðum, sem jeg man eptir.
Myndin, sem hann yrkir um, er hugsjónin — idealið,
fegurðin. Sannleikurinn, — sú mynd sannleikans,
sem birtist manninum. Þessi mynd hrífur hjarta
æskumannsins, býður honum faðminn, — honum
sýnist hún að eins steinsnar burtu. Hann flýtir
sjer, — en túnið þrýtur, engið þrýtur, dalurinn þrýt-
ur, — en allt af er myndin jafn-langt frá honum.
Þá verður hann lúinn, litur aptur og — myndin
hverfur honum. Sveitin verður að þröngum dal,
luktum háum fjöllum. Hann sjer ekki myndina
aptur. En fjallið er ávallt að frýja honum hugar.
Hann þráir að fá að vita, »hvað hinum megin býr«.
0g svo endar kvæðið svona:
Ed. þeim, sem eina líiið er bjarta brúbar myndin,
þeir brjótast upp á fjallið og upp á hæsta tindinn.
--------Það er nokkuð undir því komið, að hafa
sjeð slíka mynd, — ef það er þá ekki nein falsmynd,
heldur ein af mannanna eilífu hugsjónum, sem ætíð
hafa sama gildi. Og hafi maður sjeð hana, þá að
líta aidrei aptur og missa aldrei sjónar á henni og
láta hana vera sitt eina lif\ Skáld er hver sá,