Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 137

137
segir Ibsen, sera sjer þessa mynd — idealið — á bak
við allt sitt starf, hvort sera staða hans er í skól-
anum, þingsalnum eða kirkjunni. Það eru nóg fjöll
á Islandi og nóg af þröngum dölum, — hjerna i
Vesturheimi líka, að eins eptir nokkuð öðrum hætti.
En sjest myndin ? Er hún eina líflð, ekki að eins
út yflr tún og engjar æskuáranna, heldur alla æfi ?
Mundu þá ekki fleiri brjótast upp á fjallið og kom-
ast jafnvel upp á hæsta tindinn ? Mundu þá ekki
vera fleiri skáld í skólanum, þingsalnum og kirkj-
unni ? Skáld, sem ekki að eins kunna að ríma,.
heldur iáta allt lifsstarf sitt vera eitt óslitið hetju-
kvæði!
Það verður svo hörmulega lítið úr íyrir oss
flestum. Vjer erum engir fjallatnenn, þótt vjer sje-
um milli fjalla fæddir. Flestir komast að eins út í
túnið, nokkrir ofan á engjarnar, einstöku út í dals-
mynnið. En þá er snúið aptur. Myndin horfln !
Að vera sannleikanum trúr allt lífið út, elska
hann heitara og heitara, komast honum nær og nær,
skilja hann betur og betur, verða honum hand-
gengnari og handgengnari, leggja í sölurnar fyrir
hann þægindi lífsins, metorð, frægð, hæga stöðu,.
auðlegð, — það er þó hið göfugasta, sem nokkrum
manni er unnt að setja sjer fyrir, hið eina, sem
gefur lífinu nokkurt gildi!
En varizt fölsku mjmdirnar! Það sveimar svo-
margt af þeim í loptinu. Það eru falsaðar hugsjón-
ir, — ekkert nema tál. Hið aumasta, sem komið
getur fyrir hverja þjóð sem er, er það, þegar liún
fer að falsa hugsjónir sínar og hver æskumaðurinn
á fætur öðrum fer að elta mýrarljós og hrævar-
elda.