Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 138

En — vel á minnzt! Jeg var að tala um ljóða-
bækur. Einars Hjörleifssonar má jeg ekki gleyma.
Það hefur mikið verið talað um hvað sú bók væri
'lítil. Jeg vildi fyrir mitt leyti að hún hefði verið
miklu stærri og þó ekkert kvæði í henni lakara en
þau, sem þar eru. En jeg gjöri mig ánægðan með
hana eins og hún er. Að hún er ekki stærri en
þetta, er mjer vottur um vandvirkni höfundarins.
Kvæðin eru ekki nema 32. En það er meira í
þessum 32 kvæðum en í ýmsum miklu stærri bók-
um. Og það er lengur verið að lesa þau og maður
les þau optar en flest annað, sem orkt hefur ver-
ið. Bók Hannesar Hafsteins hefur fengið meira
hrós, þótt vel hafi verið talað um hina. Höf-
undarnir ern hver öðrum næsta ólíkir og bæk-
urnar eðlilega lika. H. H. er óumræðilega glaður
yfir lífinu. E. H. litur fremur döprnm augum á það.
Á bak við orð hans liggur opt mikið af duldum
harmi. En það verður hver að lýsa lífiuu eins og
það kemur honura fj-rir sjónir. Gleðin, fögnuðurinn
yfir lifinu situr við hásætið í hjörtum sumra manna;
sorgin og þráin og söknuðurinn í hjörtum annarra.
Hvorttveggja er til, — jafn-satt og jafn-virkilegt.
Lífið hefur þessar tvær hliðar, aðra bjarta, hina
myrka. Það er svo mikið til af sársauka í lífinu,
að enginn hlutur er ósanngjarnari en að deila á eitt-
hvert skáld fyrir það, að hann gjörir sársaukann að
yrkisefni sínu. Þeim mun heldur, sem það er óefað
sársaukinn, er snertir hina dýpstu streugi hjarta vors,
og sá, sem kann að lýsa honum rjett, kemst dýpra
og sýnir lengra inn í hinn hulda heim sálarlífsins.
Lífsgleðin gjörir suma menn að skáldum, sársaukinn
aðra. Tökum til dæmis tvö frægustu skáld Norð-