Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 139

139
manna: fíjörnstjerne Björmon og Ilenrik Ibsen. Það
er fögnuðurinn yfir lífinu, sem gjört hefur Björnson
að skáldi. Og það er eins víst sársaukinn, sem
hrundið hefur Ibsen af sfað. Lengi framan af var
Björnson þjóð sinni miklu kærari. Nú hefur Ibsen
þegar fyrir nokkru siglt hann af sjer.
Það er þeim mun mmni ástæða til að fella verð
á E. H., þótt hann dvelji meir við hið dapra í lífinu,
sem hann gjörir það alveg tilgerðarlaust. Það eru
engin látalæti fyrir honum, eins og opt hefur ver-
ið hjá skáldunum. Hann talar ekki um sársaukann
eins og sá, er finnur nautn í aðvelta sjer í honum.
En hann lýsir honum eins og sá, sem sjer hann og
þreifar á honum í lífi annarra og fundið hefur til
hans sjálfur, — getur um hann borið af eigin reynslu.
Og þótt hann hafi engar glæsilegar vonir að halda
upp, situr það illa á þeirri kritik, sem sjálf lítur
mikiu vonlausari augum á lífið en hann gjörir, að
fella verð á skáldskap hans fyrir það.
Það þarf sjónauka trúarinnar til að sjá ætíð
vonarinnar land hinum megin við haf sársaukans.
Kaupmannahafnar /crífÆín er heldur hróðug yfir
því, að nú sjeu loksins íslenzku skáldin hætt »að
styrkja með kveðskap sínum kirkjukreddurnar og
guðstilbeiðsluna«. Þeir sjeu aþeistar (guðleysingjar,)
báðir, Hannes Hafstein og Einar Hjörleifsson. Þetta
held jeg sje lítið til að vera hróðugur yfir. Bezt
gæti jeg líka trúað því, að þetta væri ósatt um þá
báða. Um Einar Hjörleifsson vita allir, sem á ann-
að borð vilja vita það, að hann er enginn aþeisti
eða guðleysingi. Kvæðið hans Sjötta ferð Sindbaðs
sannar það öldungis ekki og í kvæðinu Endurminn-