Aldamót - 01.01.1894, Side 141

141
Það hefði sannarleya verið þess vert, að ein-
hver fær og gætinn maðurhefði ritað langa ritgjörð
um þessi ljóð. Höfundinum hefur verið mikill órjett-
ur gjör utn langan tíma. Menn hafa gengið fram
hjá honum og list hans þegjandi, eins og menn
hefðu honum ekkert að þakka, en haflð aðra til ský-
anna, sem ekkert hafa átt það betur skilið. Síra
Matthías Jochumsson hafa menn borið á gullstól.
Steiugrími Thorsteinsson hafa menn gleymt. Hjer
vestra hefur verið tekið í sama strenginn. Hvergi
hefur meira gjört verið úr skáldheiðri síra Matthías-
ar en hjer. Jeg er ekki að lasta það. Jeg segi
ekki þetta til að draga úr honum eða taka aptur
nokkuð, sem sagt hefur verið. Síður en svo. En
jeg held, að ljóðagjörð og list Steingríms sje órjett-
ur gjör, stór og mikill, með því, að enginn skuli
hafa neitt um það að segja. Með því er þeim manni,
sem ef til vill einna mest og bezt áhrif hefur haft
á íslenzkar bókmenntir af öllum núlifandi mönnum,
launað með hinu svartasta vanþakkl-eti. Sannleik-
urinn er sá, að báðir þessir eldri skáldkonungar vorir,
Steingrímur og Matthías, eiga jafnan heiður skilinn.
Þeir eru hvor öðrum fjarska ólíkir. En þeir eru
báðir fulltrúar fyrir tvær andans stefnur, sem finn-
ast munu í skáldskap allra þjóða. Og báðar eru
stefnur þessar jafn-rjettháar og jafn-nauðsynlegar.
Vjer megum án hvorugrar þeirra vera. Það væri
jafn-mikill missir að Steingrímsljóðunum úr íslenzku
bókmenntunum eins og að ljóðum Matthíasar, þótt
fögur sjeu. Vjer höfum ekki efni á því að taka annan
þeirra og hampa honum á lófum vorum, en láta hinn
sitja úti í horni. Vjer eigum að láta þá báða skipa
sæti hvorn við hlið annars í öndvegi. Þar sem þeir