Aldamót - 01.01.1894, Qupperneq 143

143
Maður þarf ekki að ganga að því gruflandi, yfir
hvert af yngri skáldunum Elíasar-kápa Steingríms
muni falla. Það er Einar Hjörleitsson, sem einn
hefur gjört sig verðugan til að bera hana, eins víst
og það er Hannes Hafstein, sem tekur arf eptir síra
Matthías.
En nú er jeg kominn lengra en jeg ætlaði.
Hjer fyrir vestan á nú að vera allra mestu-
ósköp af prestaveldi, þröngsýni og alls konar kyrk-
ingi í andlegum efnum. 0 jæja! Það er undarlegt,
að það skuli þá ekki koma fram á þann hátt, að
hjer sje svo sem ekkert keypt af þessum íslenzku
ljóðabókum. Þar virðist ganga þvert á móti. Vjer
kirkjumenmrnir fáum vorn skerf og hann ríflegan,
þrátt fyrir allt, og tökum þeim ekki síður fagnandi-
en aðrir. Því það er sannfæring vor, að kirkjan
eigi að ganga á undan með að leggja rækt við allt
gott og göfugt, sem verða má þjóðerni voru tii við-
halds og sóma, hlúa að öllum »andans smáblómum
ungum», friða um þau, svo þau megi festa rætur í
hjarta og meðvitund fólksins. Þar er ljóta presta-
veldið!
Þá er Chicago-förin hans síra Matthíasar. Jeg
ætlaði að minnast á hana. En jeg er búinn að
masa svo mikið, að það skal verða stutt. Höfund-
urinn er þar líkur sjálfum sjer, eins og við er að
búast, góður og glaður og elskulegur við alla, —
fljúgandi fram og aptur eins og fiðrildi, þótt hann
sje nærri séxtugur orðinn. Það er skemmtileg bók.
En maður er litlu nær eptir að hafa lesið hana.
Hann vill ekki styggja neinn og hleður stundum
hrósi upp á það, sem hann hlýtur í hjarta sínu að
hafa metið litils. Hann minnist þar ofurlítið á þann,
sem þetta ritar. Það er nú mikið af því gott og
vinsamlegt. En svo slæðist þar með eitthvað, sem
jeg skil ekkert í. Hann segir (bls. 87): »Þykir
þeim, sem frelsinu hrósa í trúarefnum, hann vera