Aldamót - 01.01.1899, Qupperneq 91

J
91
frá sinni hjörö hann kemur heim.
þar sérðu rétta sveininn standa,
þá segir spádómsraustin há,
og guðsmaður með glóð í anda
til gylfa smurði unglings brá.
Seg, áttu’ ei sveina enn þá fleiri ?
Svo inni eg við tigna fjöld,
er konunglega hljóminn heyri
um heimsins stóru maktarvöld.
Og marga sá eg sjóla nýta
með sigurfrægðar merkin snjöll,
en aldrei neinn án lasts og lýta
í lífs og þjóða frægðarhöll.
/
Hvf glymur svo hin gullna harpa
og glampa slær á járn og stál ?
Eg sé þar koma glæsta garpa,
er greipum spenna Hnikars bál ;
og instan sé eg öndveg skipa
him^, unga, mikla Filipps son,
og hinn, er yngst varð heimsins svipa,
hinn heiftum þrungna Napóleon.
Brott, brott! þér leidduð heimsins hjörðu
með hjör í mund um dreyrug lönd,
og grimdar sporum greyptuð jörðu,
svo grjót og flag varð blómguð strönd.
þér voruð lengi líkir vendi,
sem lýðum skapar syndagjöld;
en fyrir drottins hægri hendi
sem hjóm ]?ó lægðust yðar völd.
1