Réttur - 01.02.1925, Blaðsíða 8

10
Rjeliur
1. des. 1925. Var þar Briand fyrir Frakka hönd, en
Chamberiain fyrir Englendinga. Hefir hann átt aðalþáttinn
í samningi þessum — og tekist þar vel að gæta hags-
muna breska ríkisins.
Vera má að takist með samningi þessum að svæfa svo
um stund varúð manna, að þeir sjeu eigi á verði meðan
ægilegra stríð er undirbúið, undir yfirskyni friðarins, en
hið fyrra var. Þjóðirnar eru nú svo friðarþurfa og stjórn-
málaleiðtogarnir svo tungumjúkir, að menn reyna ef til
vill að sætta sig við blekking þá, er Locarno-samningur-
inn hlýtur að reynast, meðan bygt er á ofbeldi því, er
áður var framið. Pað er ekki að gamrii sínu, að Stóra-
bretland, sem þó er í fjárþröng, áætlar 1925 127 miljónir
punda (ca. 2800 milj. ísl. kr.) til »hervarna«, þar sem 1913,
árið fyrir heimsófriðinn, voru 82 miljónir. Auk þess eru
svo nýlendurnar með dálaglega upphæð. Herbúnaðurinn
sýnir betur hvert stefnir, heldur en hátíðaræður fagur-
mæltra forsætisráðherra.
Pó er því hjer eins varið og með Lundúnasamning-
inn. Enski verkalýðurinn er ríkum mæli gæddur skarp-
skygni og raunþekkingu þjóðar sinnar, en lítt gefinn fyrir,
að láta hrífast af loftköstulum og skýjaborgum. Hann
sá undir eins, hvað bak við Lundúnasamninginn bjó og
mótmælti honum á þingi sínu í Hull. Nú hefir hann og
gagnrýnt þennan samning og fundið hann Ijettvægan.
Sameininganefnd enska og rússneska verkalýðsins, sem
hefir að baki sjer 5 miljónir enskra og 6 miljónir rúss-
neskra verkamanna og — kvenna, hefir farið þessum orðuin
um þessar »öryggisráðstafanir« í opnu brjefi til alþýð-
unnar í öllum löndum, til að skora á hana að koma á
allsherjar-verklýðssamtökum:
»Öryggissamningurinn leggur Pýskalandi þær skyldur
á herðar, að taka þátt í hernaðarlegum og atvinnulegum
kúgunarráðstöfunum gegn ríkjum, er eigi vilja beygja sig
fyrir Pjóðabandalaginu. Tilgangur samningsins er inn-
limun Þýskalands í hernaðarbandalag, sem beint er gegn