Réttur - 01.02.1925, Blaðsíða 6

8 Rjettur
verja og að því hafa Englendingar unnið af fremsta
megni.
Lengi vel ólu Þjóðverjar þá. von í brjósti, að geta reist
Iand sitt við og gert það aftur sjálfstætt með því að taka
höndum saman við Rússa gegn óvinum sínum. Mið-
stjettastjórnirnar þýsku höfðu þetta takmark altaf fyrir
augum. Rathenau, hinn alkunni rithöfundur og stjórn-
skörungur, komst lengst á þessari braut, er hann gerði
samninginn við Rússa í Rapollo 1922, þann, er skaut
Bandamönnum mestum skelk í bringu. En síðan auð-
mennirnir náðu völdunum í Pýskalandi alveg til sín, hafa
þeir af ótta við Kommúnismann lieldur kosið að nálgast
Bandamenn og fjarlægjast Rússa, þó að það kostaði það,
að gefa upp fjárhagslegt sjálfstæði landsins, eins og gert
var með Lundúnasamningnum. Við það, að innanríkis-
stjórn Pjóðverja komst í hendur þessarar auðmannastjett-
ar, fjell sú hindrun brott, er áður hafði staðið í vegi fyrir
þeirri fyrirætlun Englendinga, að sameina aðalþjóðir meg-
inlandsins gegn Rússum. Pað var nauðsynlegt, að Pjóð-
verjar gengju í Pjóðabandalagið og leyfðu það, ef á
þyrfti að halda, að farið væri með her manns í gegnum
land þeirra. Petta hafa Pjóðverjar gengist undir með
Locarno-samningnum, og einmitt það, að beygja sig
undir 16. gr. laga Pjóðabandalagsins, hefir heJst valdið
þeim kvíða og efasemdum og orðið tilefni til ákafrar
deilu heima fyrir.
Pað hefir verið um það talað, að þótt gerðir friðarhöfð-
ingjanna frá Locarno væru eigi miklar, þá væri það þó
»andinn frá Locarno«, sem mest væri um vert. Hann
lofaði öllu fögru, spáði friðnum glæsilegri framtíð. Og
sje nú vel að gáð, hvernig þessi andi er, sje hann svift-
ur öllum mælskuskrúðanum, sem utanríkisráðherrarnir
hafa klætt hann í, og þoku loforðanna, sem blöðin hafa
hulið hann með, hvað verður þá eftir?
»Andinn frá Locarno«, það, sem bak við friðarfagur-
galann býr, er að fá Þýskaland með í dulklætt hernaðar-