Réttur - 01.02.1928, Blaðsíða 43

Rjettur]
ROMMÚNISMINN OG BÆNDUE
45
þarf að steypa auðvaldinu, og er því óhjákvæmilegt að
berjast gegn því, þar til yfir lýkur. Þetta er svo ein-
föld staðreynd, að það ætti að vera ljóst hverjum sæmi-
lega mientuðum manni, sem ekki er haldinn andlegri
blindni. Nú eru fulltrúar auðvaldsins menskir menn,
sem verja stjettahagsmuni sína til hins ýtrasta eins og
allir aðrir venjulegir menn. Baráttan milli auðmanna
og alþýðu er því óumflýjanleg. Enda fer J. Þ. sjálfur
harla óvægum orðumi um oddborgarana í Reykjavík.
Hann veit, sem er, að bændum er ósárt að heyra þeim
hallmælt, enda eiga þeir raunverulega í höggi við þá.
Öll pólitísk hagsmunastarfsemi er stjettabarátta í
þjóðfjelagi stjettamótsetninganna, en fálm ella. Og al-
þýðumenn eru líka menskir menn, og væri meira en
sanngjarnt að krefjast þess, að þeir bæru hlýjan hug
til þeirra, sem þeir eiga við að etja.
Er nú ekki vandsjeð hvort er meiri illvilji, að hvetja
alla alþýðu til að fylkjast undir eitt merki, til að hrinda
í í'ramkvæmd menningarmálum jafnaðarstefnunnar,
eða hitt að barma sjer eins og óðamála kerling yfir því
að menn berjist gegn mönnum og vilja vinna það fyrir
friðinn, að halda í ógnai’ástand vorra tíma.
Annars er það auðsjeð á kenningum J. Þ., að það er
rjett, er jeg held fram í »Rjetti« að ekki sé vænlegt til
að þroska samvinnumenn pólitískt, að fá þeim »Tím-
ann« í hendur. Það eru stjettahagsmunir fyrst og
fremst, sem skipa mönnum í flokka. Það er svo að sjá,
sem J. Þ. álíti að það sje mlismunandi illvilji. Eftir því
ættu menn að vera illgjarnari í einni stjett en annari.
Fáránleg náttúrufræði!
5. Aths. J. Þ. telur mig ásaka samvinnumenn að ó-
sekju fyrir það, að þeir láti sitja við orðin tóm um
stofnun framleiðslusamlvinnufjelaga, og bendir á rjóma-
búin og sláturhúsin. Naumast vil jeg telja rjómabúin
og sláturhúsin framleiðsluf jelög, þó afurðaverkun
þeirra grípi að vísu inn á framleiðslusviðið. En síðan