Réttur - 01.02.1928, Blaðsíða 30

32 PLÆGINGARVEIZLAN HJÁ F. TAPBJÉRG [Rjettur
En reynið þið nú að gera ykkur gott af þessu«, sagði
Friðrik.
Þetta létu bændurnir ekki segja sér tvisvar. Þeir
tóku hraustlega til matarins, hauguðu hrúgum af
kálfsketssteik og kartöflum á diska sína og mokuðu út
á ósköpum af sós og berjamauki.
• Nýtt kálfskjöt var sannarlega hátíðamatur fyrir þá,
sem lifað höfðu alt sumarið á saltmeti og ólseigu
hangikjöti og steiktu fleski.
Það var því síst að furða þó þeir litu hýru auga til
fæðunnar.
Movns var einkum sérstaklega hugfanginn.
Hann hafði ekki ennþá komið auga á menningar-
áhrif matkvíslarinnar, tók hann því kjötbitana ber-
serkstökum með annari hendi. Með hnífnum í hinni
hendi gerði hann þeim full skil.
Ekki hafði hann setið að snæðingi lengur en nema
mundi hálfri klukkustund, er afkroppuð beinin lágu
fyrir framan hann eins og rekald úr skipsstrandi.
Hinir þrír gerðu sér einnig ítrasta far um, að fá
nokkurt endurgjald fyrir svitadropana, sem lekið höfðu
af klárunum þeirra, við að plægja hrjóstrugu lands-
spilduna hans Friðriks Tapbjergs.
Framan af borðhaldinu var Movst sá eini, sem nokk-
uð sagði. Það var líka alkunna að honum var ómögulegt
að halda sér saman, jafnvel á alvarlegustu augnablik-
um lífsins.
En þó hann legði sig allan fram, um að vera fyndinn,
fékk hann engin andsvör í fyrstu, nema ef einhver
sagði annarshugar »ha«, eða »jæja«, eða það rumdi ó-
þolinmóðlega í honum, eins og vildi hann segja sem
svo: »Hverju skiftir það, á þessari hátíðlegu stundu«.
Málbeinið á þeim liðkaðist þó smásaman eftir því
sem ágiæta kálketssteikin hennar Línu fór að hafa til-
ætluð áhrif; hugsanir þeirra urðu og víðfleygari að
sama skapi.