Réttur - 01.02.1928, Side 22

24
PLÆGINGARVEIZLAN HJÁ F. TAPBJERG [Rjettur
eitt hafði tekið mataröskjuna, annað skófluna og ið
þriðja blöndukútinn til að bera fyrir hann. En af
minsta anganum þurkaði hann horinn og setti hann á
háhest; þaðan gat snáðinn horft undrandi út yfir enda-
lausa lyngbreiðuna í kveldhúminu og fengið fyrsta hug-
boð um víðáttu veraldarinnar, jafnframt því sem hann
kyntist svitalyktinni af herðakistli pabba síns.
Jafnskjótt og snáðarnir eltust yfirgáfu þeir hreiðr-
ið, réðust þeir fyrst léttadrengir á bæjunum í kring og
síðar vinnumenn, þangað til þeir einn góðan veðurdag
reistu bú með ástmey sinni — sinni elsku Línu — eins
og faðir þeirra hafði gert á sínum afmælda ferhyrn-
ingi af brotnu heiðarlandi. Þar urðu þeir svo, eins og
hann, að afplána »synd« sína með æfilangri þraelkun,
samhliða því sem þeir margfölduðu kartöfluætur lands-
ins.
Þeir, sem ferðast um þessar slóðir, sjá enn þann dag
í dag ljósin í kofum þeirra sem leiftrandi merki, utan
af heiðinni.
Friðrik vonaðist eftir því, fyrst eftir að hann varð
sjálfseignarbóndi, að hann gæti, með því að leggja sig
allan fram, fengið þenna ófrjóa jarðarskika til að gefa
af sér nægilegt til framfærslu heimilisins.
Þá mátti iðulega sjá hann hamast með ristuspaða
eða reku úti á akri klukkan 3—4 að morgni dags.
Hann vonaðist eftir að finna frjóa mold til að þekja
með hrjóstrið, ef hann græfi djúpt niður, en þar var
ekkert nema sand að finna; sandurinn og mölin surg-
uðu við rekuna þegar neðar dró.
Þá var það dag nokkurn, að hann rétti sig.upp frá
vinnunni og horfði þreytulega og gremjufullur yfir
gulu sand afmánina, sem hann hafði rótað upp á yfir-
borðið.
Hann verkjaði af þreytu í hendurnar og í skyrtunni
var ekki þur þráður vegna svita.
Hvaða not urðu honum að því, að slíta sér út í þess-