Réttur - 01.10.1929, Qupperneq 21

Rjettur] FYRSTA AR MITT SEM VERKAMAÐUR í R B 229
á því, sem skrifað var um Rússland í Vesturheimsblöð-
in, á byltingarárunum. Jeg man að jafnaðarmaður
einn á þingi Bandaríkjanna í Vesturheimi, mintist á
Kerensky í ræðu og var afar hrifinn af því, að Keren-
sky hafði haft sinnu á, í öllum þeim gauragangi, að
kvongast leikkonu. Þegar jeg kom til Kúbu árið 1918
og heyrði, að árinu áður hefði orðið þar alvarleg upp-
reist gegn stjórninni — mörg hundruð manns höfðu
fallið, víða sáust sprengdar járnbrautarbrýr við hlið
á bráðabirgðatrjebrúm — án þess að blöðin vestra
gætu um það, datt mjer í hug: Guð má vita hvað gerst
hefir lengra út um heim! úr blöðunum á Kúbu man jeg
aðeins þessa setningu: »Það er nú sagt svo margt ilt
um Lenin, en eftir því sem oss hefir skilist, játar hann
þó trú á þingræðið«.
Er eg kom aftur heim til Kaupmannahafnar vorið
1919 og náði í blöð sameignarmanna, fjekk jeg loks
sannar fregnir um Ráðstjórnar-Rússland og þá vakn-
aði hjá mjer löngun, til að kynnast nánar ástandinu
þar.
Fyrir ári síðan ákvað jeg að fara til R B, bað skóla-
stjórn alþýðuskólanna í Kaupmannahöfn um leyfi, því
þar hafði jeg verið kennari síðan árið 1912, fjekk svo
leyfi til að flytjast inn í R B og lagði af stað þangað í
byrjun ágústmánaðar 1927.
Vestra hafði jeg starfað í litargerðarverksmiðjum,
á Kúbu við mangansýrlingsiðnað og sykuriðnað, og
hafði síðan aukið þekking mína á efnafræði og jafn-
framt haft á hendi kenslu í þeirri námsgrein. Jeg áleit
því, að jeg væri allvel fallinn til að taka að mjer störf
við þá grein iðnaðar í R B.
Jeg kemst að vinnu.
Er jeg kom til Moskvu, fór jeg til skrifstofu iðnfje-
lagsverkamanna þeirra, er vinna að efnagerð, og fal-
aði vinnu. Jeg hitti vel á. Þá vantaði einmitt mann, er