Réttur - 01.01.1944, Qupperneq 76

80
R ÉTTUR
bæri ábyrgð á slarfi sínu, að bundinn yrði endi á „ópersónulega á-
byrgð“ í iðnaðinum og Ioks, að sérfræðingar og verkfræðingar fengi
betri aðbúð og aðhlynningu. Hann talaði um hið brevtta ástand á
vinnumarkaðinum, sem orðið hefði, er atvinnuleysinu hefði verið
útrýmt, en verkamannahörgull komið í þess stað, en af því mundi
Ieiða, að „afla yrði verkafólks að skipulögðum hætti“ í stað þess,
„sem áður hefði líðkast, að treysta sjálfkrafa aðstreymi vinnuafls-
ins“ og að berjast yrði gegn flökti verkamanna úr einu starfi í ann-
að „með því að skipuleggja launagreiðslurnar að nýjurn hætti."1
Hann komst meðal annars svo að orði: „í mörgum iðngreinum er
launaskipanin slík, að nálega er þurrkaður burt munurinn á fag-
lærðri vinnu og ófaglærðri, erfiðri vinnu og léttri vinnu. . . . Vér
getum ekki lengur þolað, að hreinsaranum sé greidd sömu laun og
járnsmiðnum, eimlestarstjóranum sömu laun og skrifstofumannin-
um. . . . Vér megum ekki lengur þola ópersónulega ábyrgð í iðnað-
inum. . . . Vinnunni verður að vera svo skipað, að sérhver vinnu-
flokkur beri ábyrgð á starfi sínu, vélum sínum og vinnugæðum.“
En að því er varðaði verkfræðinga og „sérfræðinga“ kvaðst
hann hafa tekið eftir „breyttri afstöðu gagnvart ráðstjórninni
meðal vissra bluta menntamannanna, sem áður höfðu verið
hliðhollir skemmdarvörgunum;“ hann gat þess, að margir þeirra,
sem fyrir nokkru hefðu verið skemmdarvargar væri í mörgum
verksmiðjum farnir að vinna í bandalagi við verkalýðsstéttina“,
og væri það merki þess, að „hin gamla tekníska menntamannastétt
væri að taka sinnaskiptum." „Verkalýðurinn verður að skapa tekn-
íska sérfræðingastétt úr sinum eigin hóp“, en í sama mund „er
það skylda vor að breyta á annan hátt við hina gömlu teknísku
sérfræðinga, sýna þeim mikinn skilning, leiða þá inn í hina sam-
virku starfsemi og bæta efnalega líðan þeirra.“2 Eitt af þvf sem
hafðist upp úr baráttunni fyrir persónulegri ábyrgð í vinnu var
það, að þeirri meginreglu var nú fastar framfylgt, að einn maður
1 Ilann bætti við, að „vér höfum mjög fáar verksmiðjur, sem hafa ekki
skipt um verkafólk allt að 30 eða 40% hina síðustu sex eða jafnvel síðustu
þrjá mánuði."
2 Ræða á ráðslefnu hagfræðinga og iðnaðarforstjóra, 23. júní 1931.