Réttur - 01.01.1949, Síða 54

54
RÉTTUR
annars værum við ekki til. í þúsund ár hafa þessar kon-
ur, fátækar og varnariausar, staðið undir þyngstu byrð-
um íslenzkra örlaga, iíí þeirra hefur verið þrotlaus bar-
átta við hvers konar harmkvæli, jafnvel næst um óslit-
in jarðarför þeirra eigin afkvæma. En við hjartarætur
þeirra hefur fræ ástarinnar þó leynzt, í kuldanum
þeirra hefur fjöregg þjóðernisins þó dulizt, í kuldanum
hafa þær geymt ylinn, í myrkrinu hafa þær varðveitt
hinn heilaga eld. Vanzt að líta á þessi orð mín sem
marklaust skrum — þetta er aðeins einn sannleikur um
óendanlega þrautseigju hfsins á hverju sem gengur.
En við þurfum enga innsýn né yfirsýn til sönnunar
hinu yfirlætislausa og jafnframt stórkostlega hlutverki
íslenzku konunnar, við þurfum ekki annað en minnast
okkar eigin mæðra, systra og dætra: hvaðan er runnið
dýpsta mntak lífs okkar — okkar dýrmætasta eign?
Svo sannarlega hefur mér alltaf og alstaðar fundizt ég
vera umkringdur af hfandi konum, hógværum samtíð-
arkonum, mörgum hverjum fátækum og varnarlausum
sem fyrr, en ófáanlegum til að semja við mútuþræla.
Það hefur löngum verið aðal 'íslenzkra kvenna að vera
fúsar til að gefa, jafnvel síðasta bitann úr búri sínu.
En þær hafa aldrei kunnað að selja. Eins hlálegt og
þeim hefur fundizt að selja brauðsneið eða mjólkurlögg
eins fjarstætt hefur það verið öllu eðli þeirra að selja
bónda sinn, selja sál sína, selja hjarta sitt — jafnvel
lausung hernámsáranna þótti sanna þessa rótgrónu
óbeit á sölu í stað gjafar. Hvenær sem mútan hefur
komið nærri augliti sanníslenzkrar konu, hefur silfrið
oftast jaúiskjótt dunið á nasir handhafanna: haf þetta
fyrir auðtryggi þína og hvert ógagn með.
Það var sérstaklega mælzt til þess að ég gerði spurn-
inguna um inngöngu íslands 1 hernaðarbandalag að um-
talsefni hér á þessu tíu ára afmæli Kvenfélags sósíalista.
Mér er bæði ljúft og skylt að hamla gegn þeirri hættu