Réttur - 01.01.1949, Qupperneq 99

RÉTTUR
99
þótt vér eigum fullkomnasta iðnkerfi í heimi, þá hafa ráðandi
stéttir sóað arfleifð vorri af svo frámunalega siðlausu fyrir-
hyggjuleysi, að auðlindir landsins hljóta að ganga til þurrðar.
Afleiðingarnar af hinu dæmalausa andvaraleysi auðvaldsins
eru svo geigvænlegar, að ríkisstjómin er að reyna að gera
ráðstafanir, sem miða að minnsta kosti að því að draga úr
hraða skemmdarstarfsins.
Það er einkennandi fyrir borgaralegt þjóðfélag, að það finn-
ur sig ekki þess umkomið að beita þeim ráðum, sem duga,
vegna þess að slíkar aðgerðir myndu óhjákvæmilega rekast á
hagsmuni hinna rótgrónu einokunarhringa. Hugsið yður, að
skógræktarráðuneyti Bandaríkjanna legði til, að óheimilt væri
að höggva þá skóga, sem eftir eru, örara en þeir vaxa! Öll
borgarastéttin myndi hreinlega sleppa sér yfir þessari „skerð-
ingu á meginreglum hins frjálsa framtaks". Hugsið yður að
stofnun, sem væri valdameiri en Afurðatrygginganefndin
(Farm Security Administration), legði fram 65 þúsund millj-
ónir króna til hverskonar jarðvegsbóta og jarðbóta, alls-
konar landgræðslu, fokheftingar o. s. frv., fyrir hvaða kot-
bónda og hokrara, sem færi fram á slikt! Slíkar ráðstafanir
hlytu að byggjast á því, að lokið væri valdaaðstöðu stórbænda
og auðfélaga á sviði landbúnaðar vors. Auk þess myndi slík
fjárfesting til fjárhagsviðreisnar nokkurra milljóna bænda
byggjast á því, að endir væri bundin á hina ófriðlegu utan-
rikismálastefnu auðvaldsins í Wall Street, og að áætlanir þess
um hernaðarútgjöld yrðu stórlækkaðar. En auðvaldshagkerfi
vort heimtar, að ráðstafanir ríkisvaldsins til þess að viðhalda
auðlindum landsins séu ekkert annað en kák. Og jafnvel þótt
markið hafi verið sett lágt, hirðir stjómin lítt um að ná því
og fer sér að öllu hægt. En þó er hér í raun og veru þörf á
skjótum aðgerðum.
Af hinni glæpsamlegu rányrkju, er hin ábyrgðarlausg. eyðing
nytjaskóganna augljósust, enda eru þeir um það bil að ganga
til þurrðar. Á undanförnum fjórum áratugum hafa nytja-
skógar vorir minnkað um 40%, og haldið er áfram í þeim
skógum, sem eftir eru, viðarhöggi, er samsvarar tvöföldu