Réttur - 01.01.1951, Side 3

HÉTTUR
3
ínargra æskumanna brustu á hinum harða veruleika at-
vinnuleysisins. Þjóðfélagið hafði þeirra engin not, vildi
ekkert fyrir þá gera, ekki einu sinni leyfa þeim að þræla
fyrir brauði sínu. — Það er ekki að ástæðulausu, hve til
þess hefur verið tekið, að hin unga kynslóð nýhðins ára-
tugs, alin upp við aht önnur kjör, sé þróttmeiri og beinni
í bakinu en sú æskukynslóð, sem komst á vinnufæran aldur
áratuginn á undan.
Verkalýðurinn reis til baráttu gegn atvinnuleysinu. Æ
háværari urðu kröfur um atvinnu unz valdhafamir urðu
að láta undan síga, þó aldrei meir en þeir vom neyddir til.
Kröfur verkamanna á þessu tímabili vom fyrst og fremst
miðaðar við það eitt að fá vinnu, einhverskonar vinnu, til
þess að afla tekna til framfærslu fjölskyldnanna.
Efnahagslíf Islands var háð hinum kreppusjúka auð-
valdsheimi.
Hinn sósíalistiski heimur var fslandi þá viðskiptalega
fjárlægari en nú og uppbygging hans hafði ekki náð
þeim miklu útflutnings- og innflutningsmöguleikum sem
nú er orðið.
Það var því eðlilegt, að kröfur atvinnulausra verkamanna
miðuðust fyrst og fremst við það að fá vinnu til þess að
geta lifað.
IJrræði yfirstéttarinnar varð hið fræga klakahögg. Hún
sá enga leið til aukningar arðbærrar atvinnu, enga leið
gegn kreppunni nema aukið arðrán og kúgun alþýðunnar.
En jafnvel baráttan fyrir klakahögginu kostaði verka-
verkalýðinn mikla fyrirhöfn og mikil samtök. Það þurfti
fundahöld og kröfugöngur til þess að knýja fram eina og
eina viku í senn. Hin margra ára barátta verkalýðsins
gegn atvinnuleysinu stælti hann og þroskaði félagslega og
pólitískt.
Atvinnuleysi áratugsins 1930—1940 og baráttan gegn
því var verkalýðnum og allri þjóðinni reynslutími sem
ekki má gleymast.