Réttur - 01.07.1951, Blaðsíða 9

RÉTTUR
153
lenzka þjóðin hefur sótt skeiðið fram á við, örugg og markviss.
Hún var að sækja rétt í hendur erlends valds. Hún var að mót-
mæla erlendri fjárkúgun og erlendri stjórnarfarskúgun. Og hún
vann sinn mikla sigur 1918 og sinn lokasigur 1944. Hún varð frjáls
af því að vér mótmæltum allir. Hún myndaði verkalýðsfélög, hún
myndaði samvinnufélög til þess að efla kjör sín og auka menningu
sína.
Og í dag er hér ekki hnípin þjóð í vanda. í dag er hér rík þjóð,
þjóð sem á nútímatæki til að sækja gæði lands og sjávar, þjóð
sem er gáfuð og þjóð sem er menntuð.
Og ég spyr ykkur — hvort þetta ofurefli, sem íslenzk alþýða,
íslendingar allir eiga að mæta í dag, sé meira því sem íslendingar
áttu að mæta á Skólabrúnni fyrir hundrað árum. Og ég spyr:
Erum vér, erum vér ættlerar sem ekki getum staðið í þeim spor-
um, sem þjóðin stóð í fyrir hundrað árum? Erum vér ekki tilbúnir
að taka upp baráttuha og mótmæla? Taka upp baráttu allrar al-
þýðu, taka upp baráttu allrar þjóðarinnar gegn erlendu auðvaldi
og kúgunarvaldi? Sá hinn mikli íslendingur,1 íslendingurinn sem
mælti hin frægu orð, „Vér mótmælum“, hann ritar á sinn skjöld:
„Eigi að víkja“. Eru þeir til meðal vor í dag, sem vilja víkja?
Ég segi ykkur, að hver sá, sem víkur, hann svíkur. Hann er svikari
við þjóð sína, menningu hennar, sjálfan sig. Allir, allir undantekn-
ingarlaust, eigum vér að mótmæla, mótmæla erlendri kúgun, mót-
mæla innlendum lögbrotum, mótmæla því auðvaldi, sem býður
alþýðu manna áþján, kúgun og hungur. Mótmælum allir sem einn!
Vér mótmælum allir!