Réttur - 01.07.1951, Side 22

166
RÉTTUR
Verkalýðsfélögunum þóttu þessar bréfaskriftir sambandsstjórn-
ar næsta furðulegar. Hafði hún ekki áður ráðgazt við nokkurt
sambandsfélag um málið, og voru þó hæg heimatökin hvað Reykja-
víkurfélögin snerti, sem mörg hafa skrifstofur i sama húsi og sam-
bandið. Tíminn til uppsagnar var einstaklega óheppilega valinn.
Mörg félögin höfðu búið við svo til algjört atvinnuleysi allan
veturinn og engin líkindi til að úr hefði ræzt um mánaðamótin
marz—apríl.
Þó var hitt veigamest og tortryggilegast, að sambandsstjórn
vanrækti gjörsamlega öll samráð við félögin sjálf um undirbúning
og tilhögun baráttunnar, einmitt þann aðiljann sem öll átökin
og þungi þeirra hlaut að hvíla á.
• Þetta var því óafsakanlegra sem vitað var, að verkalýðurinn
átti nú ekki einungis að mæta óvenjulega vel skipulögðum og
undirbúnum samtökum atvinnurekenda, heldur einnig ríkisvaldi
auðmannastéttarinnar með sjálft auðvald hinna voldugu Banda-
ríkja að bakhjalli.
Með þessar aðstæður í huga hlaut það að vera öllum auðsætt,
að barátta fyrir fullri vísitöluuppbót á kaupið yrði hörð og því
áríðandi að verkalýðssamtökin gætu orðið samtaka og greitt
andstæðingnum sem þyngst högg á réttum tíma. Undirbúningur-
inn þurfti því að vera traustur, og svo frá öllu gengið, að verka-
lýðurinn gæti unnið sigur á sem skemmstum tíma.
Sambandsstjórn var á öðru máli. Hennar ætlun var að fylking
verkalýðsins gengi sundruð til orustunnar, svo að henni gæfizt
á ný tækifæri til að koma í veg fyrir nokkurn verulegan árangur,
með því að gera nýjan smánarsamning við ríkisstjórnina.
Tvær „ráðstefnur“. — Málin skýrast.
Verkalýðsfélögin svöruðu bréfum sambandsstjórnar með því að
krefjast þess að kvödd yrði saman verkalýðsráðstefna án tafar, til
að ræða málið í heild, ákveða uppsagnartíma, móta þær kröfur
sem bornar yrðu fram og til að leggja grundvöll að sameiginlegri
baráttu, svo sem 22. þingið hafði lagt fyrir.