Náttúrufræðingurinn - 1968, Side 64

NÁTTÚ R UFRÆÐINGURINN
172
norður og hvarf. Fylgdi vepjan honum spölkorn ásamt kríunum, en
settist að því búnu norðan Litlár, í tungu þá er verður milli Litlár
og Stórár.
Okkur Ragnari fannst háttalag vepjunnar strax benda til þess, að
hún væri þarna á varpstað. Sátum við kyrrir í bílnum enn um stund
í þeirri von, að hún mundi setjast á hreiður. En hún lét ekki verða
af því. Hljóp hún þarna fram og aftur góða stund, og líktist háttalag
hennar og hreyfingar allar mjög atferli heiðlóu. Norðanátt var á og
rigningarsuddi og kom okkur saman um, að fuglinn hefði þegar
lagzt á í slíku veðri ef hann ætti þarna hreiður, nema því aðeins að
maki hans lægi á einhvers staðar í grenndinni. Gengum við nú ylir
í tunguna, þar sem vepjan var að spígspora, og flaug hún þá upp.
í sömu andrá birtist önnur vepja og flugu þær saman langt til norð-
urs og hurfu sjónum okkar. Þóttu okkur nú aukast líkurnar á því, að
þarna væri um varplugla að ræða. Snérum við í átt til bílsins aftur
og ætluðum að bíða eftir því, að önnur livor eða báðar kæmu aftur
og gæfu til kynna hvar hreiðrið væri. Er við vorum komnir hálfa
leið, sá ég hvar önnur vepjan kom fljúgandi. Fylgdist ég með henni
í sjónauka er hún flaug rakleitt suður yfir Litlá, settist og hljóp síð-
an á að gizka sex til átta metra og settist á hreiður svo ekki varð um
villzt. Við fórum nú yíir ána og þangað sem vepjan hafði lagzt, og
flaug hún þá af hreiðrinu.
Eftirfarandi lýsingu skrifaði ég upp á staðnum: „Hreiðrið er rétt
austan við túnfótinn í Árdal, á syðri bakka l.itlár, á að gizka fimmtán
til tuttugu metra frá ánni. Egg fjögur, útungunarstig 3 (mjög ung-
uð, flutu í vatni). Hreiðrið er í ofurlitlum þúfunabba, sem er lítið
eitt stærri en hreiðrið sjálft. Hreiðurskálin er grunn, og ekki stærri
um sig en Jrað, að eggin lylla alveg út í hana. Botn hreiðursins er rót-
fast gras, og er ekkert aðborið hreiðurefni sjáanlegt. Eggin líkjast
lóueggjum, en eru grárri og virðast hlutfallslega mjórri. Bakkar ár-
innar eru á þessum stað nokkuð sléttir, harðir og sendnir valllend-
isbakkar. Skammt sunnan árinnar hækkar landið snögglega, og verð-
ur þar allhá brekka. Liggur Jjjóðvegurinn uppi á brekkubrúniuni.
Við rætur brekkunnar eru mýrasund og dý. Dregur staður þessi nafn
af Jdví og nefnist Dýjakrókur. Gróður er Jrarna frekar snöggur og
gisinn."
Við ókum nú aftur að Víkingavatni og fengum Jóhann Gunnars-
son, bónda þar, með okkur að Árdal. Höfðum við tal af Jóhannesi